Αγκίστρι – Ένα δάσος μες στη θάλασσα

Αν υποθέσουμε πως κάποια κυβέρνηση έπαιρνε ποτέ την απόφαση (και την υλοποιούσε κιόλας) να γκρεμίσει όλες τις κατοικίες που χτίστηκαν μέσα ή δίπλα σε δάση, είναι ζήτημα αν θα γλίτωναν κάποιοι παραθαλάσσιοι οικισμοί στο Αγκίστρι. Γιατί είναι χωρίς υπερβολή ένα δάσος μες στη θάλασσα, αντίθετα με άλλα κοντινά ξερονήσια του Αιγαίου. Αυτό κάνει το νησί μοναδικό και τελείως διαφορετικό από οτιδήποτε άλλο βρίσκεται γύρω του, σε συνδυασμό με τα μαγικά καταγάλανα νερά, που είναι καθαρά ακόμα και δίπλα στα δύο λιμανάκια του νησιού -ένα για τα δελφίνια και ένα για τα φέρι-μποτ. Τόσο, που δυσκολεύεσαι να φανταστείς πως είσαι στον Αργοσαρωνικό, σε απόσταση αναπνοής από τον Πειραιά κι ακριβώς δίπλα από την Αίγινα, όπου περιμένεις να βγει από κάποια γωνιά ο Κωνσταντάρας, εκτός κι αν έχει πεταχτεί για δουλειές στο “Ύδρα Beach”.

Βασικά είναι όλα μια γειτονιά, που καταλαβαίνεις γιατί ο Περικλής, νομίζω, είχε πει πως η Αίγινα είναι μια τσίμπλα στο μάτι του Πειραιά, που έπρεπε να καθαρίσουν, αναρωτιέμαι όμως τι είναι τότε η Σαλαμίνα, ακριβώς απέναντι από το Πέραμα, και τι γύρευαν οι Αθηναίοι στην Ποτίδαια, τη Λέσβο, τη Σικελία και άλλα μακρινά μέρη, πολύ μακριά από το… ζωτικό χώρο της Αθήνας, που στη σύγχρονή της εκδοχή εξαπλώνεται “ιμπεριαλιστικά” (εξαγωγή κεφαλαίων κτλ) σε όλες τις Κυκλάδες κι ακόμα πιο πέρα. Κι αν η Αίγινα ήταν μια ενοχλητική τσίμπλα, το Αγκίστρι θα ήταν το μικρό της αδερφάκι, που δεν ακούγεται πολύ ρομαντικό, γίνεται όμως μόλις δεις τη θέα από κάποιο ύψωμα στο Αγκίστρι, σα να βγαίνεις στο μπαλκόνι σου και να χαιρετάς τους γείτονες.
-Γεια σου Αίγινα, γεια σου Σαλαμίνα, γεια σου Πειραιά, γεια σου Κορινθία.
Γεια σου πολύπαθη Κινέτα, που -όσο τραγικό κι αν είναι- έδινε ένα τρομερό και τρομακτικό μαζί θέαμα τη νύχτα της πυρκαγιάς, κι ο κόσμος απέναντι παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα και παρακαλούσε να πιάσει μια καταιγίδα, κι ας κατέστρεφε τις δικές του διακοπές.

Σε αντίθεση με άλλα, μεγαλύτερα σε έκταση νησιά, το Αγκίστρι είναι όντως “νησί του Σαββατοκύριακου”. Είναι στον Αργοσαρωνικό, μια ώρα μακριά από τον Πειραιά με το δελφίνι, μπορείς να τα γυρίσεις όλα σε ένα διήμερο και πολλές αποστάσεις βγαίνουν ακόμα και με τα πόδια, χωρίς υπερβολή. Δύσκολα θα βρεις όμως άλλο τέτοιο νησί, που το τελειώνεις σε δυο μέρες, και σε γοητεύει τόσο, που θες να μείνεις μια βδομάδα τουλάχιστον, να το χορτάσεις.

Για πολλούς εναλλακτικούς τύπους κι όσους έκαναν την ανάγκη για οικονομία, άποψη για τις διακοπές, το Αγκίστρι είναι συνώνυμο του κάμπινγκ, και με αυτό εννοούν αποκλειστικά το ελεύθερο, σε κάθε πιθανό μέρος αλλά βασικά στη Δραγονέρα και στη Χαλικιάδα ή μάλλον μεταξύ Σκληρής και Χαλικιάδας. Αν και ένα από τα πρώτα πράγματα που βλέπει κανείς στο νησί, είναι η πινακίδα που ενημερώνει τους επισκέπτες πως απαγορεύεται η κατασκήνωση κι είναι μάλλον πιο γραφική κι αστεία κι από την ταμπέλα στο Μεγαλοχώρι που γράφει “προσοχή στις πάπιες” -ποιες; Στη Δραγονέρα μάλιστα, έχουν σβήσει το αρνητικό μόριο από την πινακίδα που λέει NO CAMPING, έτσι για το τυπικό της υπόθεσης.

Το “εναλλακτικός” που λέμε παραπάνω  είναι σχετικό και μπορεί να είναι εντός ή εκτός εισαγωγικών και με πολλές αντιφάσεις. Άτομα που μισούν το στρατό αλλά σκληραγωγούνται οικειοθελώς σα να πήγαιναν άσκηση με σκηνάκια, οικολόγοι της φύσης που της αφήνουν ενθύμιο σκουπίδια και λερωμένα μαντίλια στους θάμνους, κόσμος που θέλει να γεμίσει θεωρητικά τις μπαταρίες του, αλλά ψάχνει μανιωδώς να φορτίσει την μπαταρία του κινητού του.
Αλλά δεν είναι καλό να τσουβαλιάζουμε τον κόσμο, όπως δεν είναι λογικό να θεωρούμε κάποιον εναλλακτικό απλά και μόνο επειδή μας λέει πως πηγαίνει για ελεύθερο. Και βασικά, όσοι δεν μπορούν μακριά από τις ανέσεις, έχουν κάμποσες επιλογές για ενοικιαζόμενα με πολλές οικονομικές διαβαθμίσεις, χωρίς να έρχονται σε επαφή κι αλληλεπίδραση με τους “άλλους”.

Η Χαλικιάδα έχει μια μικρή δυσκολία στην πρόσβαση για όποιον φοβάται τα ύψη, αλλά αυτό είναι μάλλον καλό γιατί κρατάει μακριά τους πολλούς τουρίστες και διατηρείται σχετικά αυθεντική, αποζημιώνοντας όσους νικάνε το φόβο τους και κατέβουν έως κάτω. Έχει επίσης κάποια σπήλαια, όπου λέγεται πως ζούσε και κρυβόταν ο Δημήτρης Κουφοντίνας το καλοκαίρι του 02′ πριν παραδοθεί, και με βάση όσα αφηγείται στο βιβλίο του, έπιανε 902 Αριστερά στα FM και άκουγε ριζίτικα…
Κι ίσως να οφείλει σε αυτό τελικά ένα κομμάτι του μύθου της, αν και κατά τη γνώμη μου υστερεί συγκριτικά με τη Δραγονέρα, όπου το πεύκο φτάνει ως τη θάλασσα, βάζοντας τα γυαλιά στα πιο πολλά διαφημισμένα Κυκλαδονήσια. Η Απόνησος δεν μπαίνει καν στο ζύγι γιατί αν και εξωτική, είναι βασικά ιδιωτική και θέλει εισιτήριο εισόδου από ό,τι μάθαμε.

Για φαγητό υπάρχουν επίσης πολλές επιλογές κι επειδή δεν έχω προλάβει να έχω κατασταλαγμένη άποψη και λίστα, θα προτείνω ή μάλλον θα αναφέρω αυτό με την καλύτερη θέα -που κανονικά δεν είναι κριτήριο για το φαγητό μας. Αλλά αν πας στην ταβέρνα στο Μετόχι, που βρίσκεται στην ενδοχώρα κι αγκαλιάζει ως θέα όχι μόνο τη Σκάλα και το Μεγαλοχώρι, αλλά και το μισό Αργοσαρωνικό, τα έχεις όλα στο πιάτο σου, ακόμα κι αν αργήσουν τα κυρίως, οπότε ανοίγει η ψυχή σου μαζί με το στομάχι…

Το Αγκίστρι οφείλει το όνομά του στη γειτόνισσα Αίγινα, γιατί είναι σα να έχει αγκιστρωθεί πάνω της. Και βασικά καταφέρνει να αγκιστρώσει την καρδιά του τουρίστα που θα το επισκεφτεί. Ακόμα κι αν ξεμπλέξει τη μέρα και την ώρα που θέλει -και δεν παρασυρθεί από την ομορφιά του νησιού- θα έχει αφήσει πίσω αγκιστρωμένο ένα κομμάτι από τις αναμνήσεις και την καρδιά του, οπότε θα θέλει να ξαναγυρίσει. Κι η απαγκίστρωση δεν είναι άμεσος στόχος, ακόμα κι αν είσαι ο Φώτης Κουβέλης…

Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη σελίδα του νησιού

Φωτογραφικό υλικό

Είναι σαφές πως απαγορεύεται το κάμπινγκ. Το λέει εξάλλου…

Χαλικιάδα από ψηλά – Το κάμπινγκ απαγορεύεται

Η μία πλευρά της Δραγονέρας

Η άλλη πλευρά της Δραγονέρας, από το ίδιο σημείο

Ηλιοβασίλεμα στο Αγκίστρι κι ένα αυθαίρετο που θα γκρεμίσει η κυβέρνηση