Αλί στον πεζό και τον τουρίστα

Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες και ειδικότερα στις παράκτιες περιοχές η οδήγηση και πόσο μάλλον η προσεκτική οδήγηση μοιάζει να μπαίνει σε δεύτερη – μερικές φορές τρίτη, τέταρτη ή και πέμπτη – μοίρα…

Πότε το stop παραβιάζεται με περισσή ευκολία, πότε το κοντέρ “σπάει” μετά τα 20 χλμ/ώρα, πότε τα αλάρμ χάνουν τη σημασία τους – μιας και παύουν να χρησιμοποιούνται.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αυτής της συμπεριφοράς είναι οι λεγόμενοι “τοπικοί άρχοντες”. Είναι οι μόνιμοι κάτοικοι της εκάστοτε περιοχής, οι οποίοι αυτοβούλως χρίζονται και άρχοντες της ασφάλτου. Θα οδηγούν είτε με ιλιγγιώδεις είτε με …χελωνιώδεις ταχύτητες. Θα παραβλέπουν και θα αποφεύγουν τον Κ.Ο.Κ. όπως ο διάολος το λιβάνι (sic.) κι αν τολμήσεις να θίξεις τις ικανότητές τους στη χρήση του τιμονιού, τότε είναι ακόμα πιο πιθανό να σου βγουν από πάνω. Με τόση ευκολία, όπως όταν σου βγαίνουν από το στενό χωρίς να ρίξουν την παραμικρή ματιά. Με καταλαβαίνεις, έτσι;

Αντίστοιχες των παράκτιων είναι και οι ορεινές περιοχές. Ξέρεις, εκεί που αστυνομία υπάρχει στο (παρα)διπλανό χωριό και που νόμος είναι το δίκιο του ντόπιου. Μη μου μπερδευτείς, του εργάτη το δίκιο είναι σε άλλο κεφάλαιο. Εκεί βλέπεις να οδηγούν ακόμα και παιδιά του Γυμνασίου. Οι δρόμοι είναι μέγιστου πλάτους δύο μέτρα και το πεζοδρόμιο δεν υφίσταται ούτε στο λεξιλόγιο των μονίμων κατοίκων.

Οι στροφές, αχ οι στροφές. Σου επιφυλάσσουν διαρκώς μιαν έκπληξη, πόσο μάλλον στην περίπτωση που δεν κατάγεσαι ή έστω δεν γνωρίζεις την εκάστοτε περιοχή.

Κι αν το χειμώνα η χρήση αυτοκινήτου αποτελεί σπάνιο φαινόμενο σε τέτοια μέρη, κάτι τέτοιο βεβαίως και αναστρέφεται κατά το θέρος, όταν και το χωριό ή το παραθαλάσσιο θέρετρο γίνεται τουριστική ατραξιόν παντός είδους οδηγών.

Αλί στον πεζό και τον τουρίστα αγαπημένε μου.