Είναι κάτι παιδιά

Την εποχή που ζούμε δυστυχώς δεν την διαλέξαμε. Ποτέ δεν είχαμε αυτή την επιλογή και όπως και να το κάνεις δεν είναι και η καλύτερη. Ο καθένας λοιπόν ψάχνει να βρει τις διεξόδους του, τις σταθερές του, αυτά που θα γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά του, αυτά που θα του χαρίσουν ενα χαμόγελο και μια γαλήνη. Αυτά που θα τον κάνουν να ξυπνήσει δυνατός την επόμενη μέρα να πάει στο μεροκάματο.

Έτσι είναι κάτι παιδιά που το Σάββατο το βράδυ δεν βγαίνουν έξω και κοιμούνται νωρίς, ξυπνώντας διαρκώς στον ύπνο τους απο λαχτάρα και ανυπομονησία. Γιατί η Κυριακή είναι η μέρα που μαζί με τους φίλους τους θα πάρουν τις μηχανές τους για μια μεγάλη εκδρομή ή μια βόλτα. Είναι εκεί που ένας θα περνάει τον άλλο και μετέπειτα στην ταβέρνα τα πειράγματα μεταξύ μπριζόλας και ρετσίνας θα δίνουν και θα παίρνουν. Είναι κάτι παιδιά που τα σαββατοκύριακα δεν είναι αραγμένα σε καφετέριες και υπολογιστές αλλά μέσα στα βουνά, σκαρφαλώνοντας ραχούλες και κάνοντας μικρά και μεγάλα άλματα μπροστά. Ενώ το μεσημέρι γυρνάνε λασπωμένα να φάνε ένα ζεστό πιάτο φαί και να αποκοιμηθούν στον καναπέ.

Είναι κάτι παιδιά που τις νύχτες δεν τα πιάνει ύπνος και λυσομανάνε με τις μηχανές τους σε όλες τις κεντρικές λεωφόρους. Κάνουν στάση για τσιγάρο χαζεύοντας τα φώτα που απλώνει κάθε βράδυ η πόλη, ενώ η μυρωδιά της άκαυτης βενζίνης είναι το δικό τους χαλαρωτικό. Είναι κάτι παιδιά που περνάνε ατέλειωτες ώρες σε αυτοσχέδια γκαράζ παρέα με γράσα, ροπόκλειδα, στροφάλους, σουβλάκια, μπύρες, πειράγματα και όμορφες κουβέντες. Κάποια άλλα που βλέπουν την ζωή να περνά διαγώνια στις στροφές της Επιδαύρου, του Α. Ιωάννη Ρώσσου, στο Μπράλο σημαδεύοντας πάντα για την κορυφή. Ενώ κάποια έχουν μηχανάκια που στάζουν λάδια, ρετάρουν, με στραβά τιμόνια και σκουριασμένες ακτίνες στους τροχούς, αλλά μόλις τα καβαλήσουν μεταμορφώνονται σε παγκόσμιους πρωταθλητές!

Όλα τα παραπάνω που περιγράφω είναι τα καταφύγια όλων αυτών των παιδιών. Τα δικά σου, τα δικά μου. Όλων μας. Ακόμα και αν δεν τα καταφέρνουμε πάντα όσο θα θέλαμε, είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν οτι η πόρτα τους είναι πάντα ανοιχτή να μπούμε και να ξεχαστούμε για όσο το λέει η καρδιά μας.

Υ.Γ: To κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στα παιδιά που μου στείλαν την παραπάνω φωτογραφία. Καλούς δρόμους να έχετε μάγκες!