Να μπερδευτώ με τους εργάτες, να πω τον πόνο μου στις γάτες…

Μία από τις διαφορετικές και ευχάριστες ειδήσεις από τον καιρό της πανδημίας, ήρθε από την Κωνσταντινούπολη και την περιπέτεια μιας γάτας-μητέρας που μετέφερε το μικρό γατάκι της στο νοσοκομείο, γιατί ήταν αδύναμο και χρειαζόταν ιατρική βοήθεια.

Κάποιοι μπορεί να γέλασαν γιατί το έξυπνο ζώο έκανε ό,τι θα έκανε στη θέση του ένας άνθρωπος. Στην πραγματικότητα οι γάτες στην Πόλη (ή Istanbul, για εμάς το ίδιο είναι -και για την ετυμολογία επίσης) έχουν μάλλον ανώτερα δικαιώματα από τον μέσο άνθρωπο και όσοι έχουν περάσει έστω και λίγες μέρες εκεί, το γνωρίζουν καλά και δε βρίσκουν καθόλου παράξενη αυτή την είδηση. Είναι εντελώς αμφίβολο πχ αν ένας φτωχός εργαζόμενος ή άνεργος θα τύχαινε τόσο καλής αντιμετώπισης σε ένα νοσοκομείο.

Κι αν ο ιός μεταδιδόταν και στις γάτες, οι κλίνες των ΜΕΘ θα ήταν πιθανότατα γεμάτες με συμπαθή τετράποδα. Κι αν δεν υπήρχαν αρκετές και οι γιατροί έμπαιναν στη δύσκολη θέση να διαλέξουν, τη γάτα ή έναν άνθρωπο, δεν είναι σίγουρο πως θα είχαν προτεραιότητα τα δίποδα όντα -σε έναν ιδιότυπο “ανάποδο σπισισμό”…

Η γάτα δεν είναι απλά το αγαπημένο ζώο όσων ζουν στην Κωνσταντινούπολη, αλλά ένα ιερό ζώο -λόγω μιας αναφοράς στο Κοράνι-, κάπως σαν τις ιερές αγελάδες στην Ινδία. Με τη διαφορά πως οι γάτες είναι πανέξυπνα ζώα, πιάνουν στον αέρα την προνομιακή τους θέση, περνάν την πληροφορία από γενιά σε γενιά, και την εκμεταλλεύονται στο έπακρο.

Οι γάτες έχουν επτά ζωές και δεν είναι απλώς το σήμα-κατατεθέν της πόλης με τους επτά λόφους, αλλά οι αρχόντισσές της. Κανονική -πλην άτυπη- εξουσία, που διοικεί σχεδόν τα ανθρώπινα πλάσματα και δίνει στην πόλη ρυθμό και χαρακτήρα, καθώς απλώνεται αυτάρεσκα και ράθυμα, σχεδόν γουργουρίζοντας, στις δυο όχθες της θάλασσας του Μαρμαρά.

Οι άνθρωποι είναι υπεύθυνοι για να ανοίξουν την πόρτα στη γάτα -όλοι ξέρουνε πόσο ενοχλητική είναι για τις γάτες μια κλειστή πόρτα- να μοιραστούν το φαΐ που θα παραγγείλουν -και όχι να της δώσουν απλώς τα αποφάγια-, να την χαϊδέψουν ή να την πάρουν αγκαλιά, όταν το απαιτήσει, να ακούσουν την γκρίνια της αν σταματήσουν στιγμιαία, πχ γιατί πιάστηκαν, ακόμα και να την περιθάλψουν σε ένα νοσοκομείο. Μέχρι να αποφασίσει αυτή ότι βαρέθηκε και να πάει στον επόμενο υπηρέτη της να παίξει.

Είναι σχεδόν απίθανο να βρεις μια φοβισμένη γάτα στην Πόλη. Δεν τις πιάνει τίποτα, οριακά ούτε καν οι σταγόνες της βροχής. Αν πας προς τα πάνω τους, δεν πρόκειται να κάνουν πέρα, σαν τις δικές μας αδέσποτες που φεύγουν τρομαγμένες μόλις πλησιάσεις στα τρία μέτρα. Είναι η πόλη τους και τους ανήκει. Αν δεν υπάρχει αρκετός χώρος και για τους δύο, είναι δική σου δουλεία να παραμερίσεις και να αλλάξεις θέση. Κι είναι αδέσποτες, γιατί δεσπόζουν οι ίδιες και είναι δική τους απόφαση πότε θα υιοθετήσουν κάποιον άνθρωπο-μαγαζί και για πόσο.

Αντιθέτως, δεν είναι απίθανο να συναντήσεις σκύλους σε άθλια κατάσταση, να μοιάζουν με φοβισμένους επαίτες, να κοιμούνται “άστεγοι”, στρωματσάδα σε κιλίμια για το κρύο, να σε κοιτούν καχύποπτοι και με αγωνία, όταν τους πλησιάζεις. Δεν μπορείς ποτέ να είσαι φιλικός και ανέμελος σε εχθρικό έδαφος, όπου κυβερνούν οι γάτες, ακόμα και αν είσαι κατοικίδιο.

Προσωπικά, μου έτυχε να δω έναν μεγάλο σκύλο να μπαίνει σε μια καφετέρια (αν και οι Τούρκοι πίνουν κυρίως τσάι) με την κυρία του και να κρύβεται στη φούστα της, μόλις είδε μια γάτα στο μαγαζί. Αυτή ξάπλωνε στο τραπέζι -πού άλλού;- και άρχισε να θορυβεί απειλητικά σαν χήνα μόλις τον είδε, για να μην ξεχνά ποιος είναι στ’ αλήθεια το αφεντικό του. Και αν δεν έβρεχε έξω, μπορεί να τον έπαιρνε στο κυνήγι και να τον ανάγκαζε να ανέβει σε κάνα δέντρο, για να γλιτώσει…

Όπως λέει κι ένας παλιός ανταποκριτής από την Πόλη.

Αν οι γάτες είναι τελικά εξωγήινοι που ήρθαν να μας κατακτήσουν, φαίνεται πως το σχέδιο τους πάει πολύ καλά στην Κωνσταντινούπολη αφού έχουν σχεδόν εξολοθρεύσει τους σκύλους, που ήδη αποτελούν τεράστια μειοψηφία, και προχωρούν για να κυριεύσουν την πόλη.

Πατώντας τον παραπάνω σύνδεσμο, μπορείτε να βρείτε τα απαραίτητα φωτογραφικά τεκμήρια.

Όσο για την αρχική είδηση, για να κλείσουμε τον κύκλο της ανάρτησης, μετά από όλα αυτά, ο αναγνώστης θα το έχει καταλάβει πια. Είδηση δεν είναι ότι πήγε η γάτα να την φροντίσουν, αλλά αν συνέβαινε το αντίστροφο ή αν οι γιατροί αρνούνταν να της δώσουν σημασία. Θα τους τιμωρούσε το κάρμα ή κάποια ανώτερη δύναμη (μια άλλη γάτα πχ) και αν πίστευαν στην μετεμψύχωση, θα επέστρεφαν στη γη σαν κάποια κατώτερη μορφή ζωής -πχ σκύλος…