Ζέστη, pride και μουντιάλ: οδοιπορικό στο Λονδίνο

Το Σάββατο 7 Ιουλίου ο γράφων βρέθηκε στο Λονδίνο, σε μια εξαιρετικά σπάνια συγκυρία. Ηταν η πρώτη φορά που πάτησα βρετανικό έδαφος, σε ένα τετραήμερο ταξίδι που το ‘χαμε κανονίσει μήνες πριν μια και συνέπιπτε με διήμερο αργίας στην Τσεχία κολλητά με σου-κου.

Το Γκάτγουικ μας υποδέχτηκε με σχετική συννεφιά, μας πήρε ωστόσο κάνα 45λεπτο μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο του τεράστιου αεροδρομίου. Τι διάλο, με τα πόδια θα φτάσουμε στο μπιγκ Μπεν;

Βγαίνουμε έξω και… αποπνικτική ζέστη! 33 βαθμοί την ώρα που φτάσαμε. Παίρνουμε το τρένο που θα μας άφηνε στο σταθμό Βικτόρια σε μισή ώρα υποτίθεται. Τελικά μας πήρε μιάμιση ώρα, κάποιο πρόβλημα με τις γραμμές.

Οι πρώτες εικόνες των προαστίων ενδιαφέρουσες. Ωραίες γειτονιές γεμάτες πολύχρωμους ανθρώπους. Χαρακτηριστικοί κοκκινομούρηδες απ’ τον ασυνήθιστο ήλιο Άγγλοι, μαύρες κυρίες με τα μωρά τους με χρωματιστά κοτσιδάκια, μελαμψοί δραβίδες, ίσως η πιο συνηθισμένη φυλετική ομάδα στο ευρύτερο Λονδίνο λόγω αναρίθμητων Ινδών, Πακιστανών και Μπαγκλαντεσιανών προσφύγων δεύτερης και τρίτης γενιάς. Σίγουρα τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά τα χαν οι mixed race. Ωραία φάση!

Το μετρό του Λονδίνου, το παλιότερο στον κόσμο φαίνεται γόρδιος δεσμός αλλά να ‘ναι καλά το γκουγκλ μαπς. Γκουγκλάροντας πας στην πόλη πια. Στις πιο παλιές γραμμές τα βαγόνια στενά και κλειστοφοβικά, άσε την αφόρητη ζέστη. Νιώθεις σαν ανθρακωρύχος αποκλεισμένος, ασφυκτιάς για καθαρό δροσερό αέρα. Ίσως γι αυτό να τον λεν “tube” (σωλήνας), λόγω της στενότητας και κλειστοφοβικής αίσθησης των παλιών γραμμών, η καινούργια circle line δεν είναι έτσι.

Πρώτη ήττα: δεν μπορούμε να δούμε το μπιγκ Μπεν γιατί είναι υπό συντήρηση, καλυμμένος από σκαλωσιές. Κατά τ’ άλλα ο μεγάλος τροχός δεν προκαλεί και καμιά φοβερή εντύπωση.

Καπιταλισμός με τα όλα του, αλίμονο. Πριν μερικές δεκαετίες εδώ ήταν το κέντρο του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας, κι ακόμα είναι δηλαδή. Στα μετρό βλέπεις διαφημίσεις του τύπου “αργείτε στη δουλειά; σιδερώνουμε τα πουκάμισά σας από 2£, παράδοση παραλαβή κατ’οικον, κατεβάστε το σχετικό app…” Νταξ, ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού, εδώ είναι ο τέρμα αναπτυγμένος καπιταλισμός.

Δημόσιο WiFi; χμμ, τίποτα δεν είναι εντελώς τζάμπα στην ιμπεριαλιστομάνα Λόντρα, πρέπει να κάνεις χίλια δυο subscriptions κλπ, άθλος. Δεν μιλάμε φυσικά για το θρυλικό κόστος ζωής εκεί, θες 7-8 ευρώ στην ξεφτίλα την ημέρα για μετακινήσεις. Καφές 3μισι ευρώ, κρύο σάντουιτς 4 ευρώ, γεύμα σε εστιατόριο της σειράς 15 ευρώ. Αντίο λογαριασμέ της τσέχικης τράπεζας, δεν μπορείς ν’ αντέξεις τα καπιταλιστικά θερία.

Δεύτερη μέρα επίσκεψη σε μουσείο. Η παρέα μετά από πολλή συζήτηση κατέληξε σε δύο: το Φυσικής Ιστορίας και το Τέητ, Σύγχρονης τέχνης. Αποκλείσαμε το Βρετανικό και άλλα λόγω έλλειψης χρόνου και σωματικής αντοχής. Υπόψιν, τα μουσεία του Λονδίνου είναι γενικά δωρεάν, πάλι καλά. Το μουσείο φυσικής ιστορίας είναι πράγματι ένα θαύμα. Ωδή στην επιστήμη και την εξέλιξη των ειδών, το σπίτι του Δαρβίνου. Τρεις – τέσσερεις ώρες χρειάζονται τουλάχιστον για να δείτε στα γρήγορα τα βασικά του εκθέματα, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος οι δεινόσαυροι.

Το Τέητ είναι μοναδική εμπειρία. Θα δείτε πραγματικό Warhol, Modigliani, Dalí, Picasso, σε απόσταση μερικών εκατοστών. Ασύγκριτο πράμα. Κάπου εκεί στις αμέτρητες αίθουσες του μοντέρνου κτιρίου Blavatnik, βρήκα έναν άγνωστο πίνακα του Peter de Francia που ονομάζεται “η εκτέλεση του Μπελογιάννη”.

Όλοι οι ανθρώποι, τα παιδιά πρέπει να έρχονται σε επαφή με την τέχνη. Ξεκλειδώνει άπειρες διεργασίες στον εγκέφαλο, πέρα από την απλή μάθηση, τη γνώση, πλαταίνει ο κόσμος.

Σάββατο πρωί, μετά από ένα απαραίτητο English breakfast κατεβαίνουμε στο γεγονός της χρονιάς: την παρέλαση του Pride.

Όλο το Λονδίνο βαμμένο στα χρώματά του, φυσικά οι πολυεθνικές πρώτες και καλύτερες. Το παλιό ηλίθιο στερεότυπο θέλει όλους τους Άγγλους “αδερφές”, αλλά πραγματικά, ακόμα κι έτσι να ταν οι Άγγλοι δεν δίνουν μία τι πιστεύουν οι άλλοι. Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν, για τον απλό λαό μιλάμε, το ένα εκατομμύριο (!) που γέμισε τους δρόμους, χώρια τους 30.000 παρελαύνοντες. Ατραξιόν της παρέλασης ο “απενοχοποιημένος” βασιλικός στρατός που παρέλασε κι αυτός. Ο πακιστανικής καταγωγής δήμαρχος Sadiq Khan είναι κάτι σαν το πολυπολιτισμικό λονδρέζικο άλλοθι, όπως ο Obama, και το pride απεικονίζει τα νέα ιμπεριαλιστικά ήθη. Ίσως γι’ αυτό ο νέος αντιιμπεριαλισμός είναι ακροδεξιός. Την πατήσαμε συναγωνιστές, το κεφάλαιο μας πήρε απ’ τα χέρια τον διεθνισμό, πρέπει να τους τον πάρουμε πίσω. Και το παρακάτω πλακάτ που είδα στο Piccadilly μου δώσε μια αμυδρή ελπίδα.

Στις 3 η ώρα παίζει η Αγγλία με τη Σουηδία και οι πλημμυρισμένοι δρόμοι μπαίνουν σε mundial mode. Τεράστιες οθόνες σε διάφορα σημεία της πόλης, μια και στο Camden town, αδύνατο να δεις με τόσο κόσμο και μάλιστα υπό τον καυτό (!) λονδρέζικο (!!) ήλιο.

Μαθαίνουμε το αποτέλεσμα καθώς βγαίναμε απ’ του Foyles το βιβλιοπωλείο. “It’s coming home” φωνάζουν οι Λονδρέζοι και χορεύω κι εγώ μαζί τους. Αφού αποκλείστηκε η Ουρουγουάη, πάμε με Αγγλία.

Τρίτη μέρα αξιοθέατα: Hyde Park, ανάκτορα (και οι αιώνιες απορίες: εδώ μέσα κοιμάται η βασίλισσα;), tower of London, tower Bridge. Περάσαμε την περίφημη διάβαση στην Abbey road, έξω απ’ τα Abbey studios όπου οι Beatles ηχογράφησαν το ιστορικό άλμπουμ τους. Ο δρόμος παρεμπιπτόντως χρησιμοποιείται κανονικά και αρκετοί Λονδρέζοι οδηγοί τα παίρνουν στο κρανίο με τους απάλευτους τουρίστες που μπαίνουν μες στη μέση του δρόμου.

Περπατήσαμε στην Baker str. του Sherlock Holmes, πήγαμε και στην περίφημη στάση 9 ¾ του Χάρι Πότερ, άλλο τεράστιο προσκύνημα, βόλτα στην Carnaby str. , φαγητό στην China Town.

Τα αμάξια που κινούνται σε αντίθετα ρεύματα αδύνατο να τα συνηθίσεις σε 4 μέρες, πάντα στεκόμασταν στο λάθος πεζοδρόμιο για να πάρουμε λεωφορείο. Μέχρι και τις κυλιόμενες σκάλες έχουν ανάποδα. Α, και ένας αντάπτορας για την πρίζα θα σας σώσει τη ζωή. Το βράδυ για μπύρα (ale) στο Soho, αλλά δεν έφτανε για να δούμε νυχτερινή ζωή, η κούρασή μας άλλο πράμα…

Φύγαμε την επόμενη μέρα για να γυρίσουμε στην Πράγα. Που τώρα μας φαινόταν μικρή, ήσυχη, σχεδόν επαρχία.

Αυτό ήταν το Λονδίνο το σου-κου που μας πέρασε. Καυτό, σχεδόν τροπικό, μια φορά στα σαράντα χρόνια λέει συμβαίνει αυτό. Πολύχρωμο και θορυβώδες λόγω pride, χαρούμενο, πανηγυρικό λόγω πρόκρισης στα ημιτελικά. Θα ξαναπάω όταν μαζέψω ξανά λεφτά κι όταν θα βρέχει, για να χω πιο σωστή εικόνα.