Άλλη μια ιστορία που δε βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα…

Δουλεύεις μια ζωή ενισχύοντας το δημόσιο ταμείο, πληρώνεις επιπλέον και μια ιδιωτική ασφάλεια, πάνω από €2000 το χρόνο για χρόνια, ώστε να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο ότι δε θα σε εγκαταλείψουν σε κάποιο ράντζο όταν χρειαστείς βοήθεια ή για να μη χρειαστεί κάποιος γιατρός να επιλέξει να σώσει εσένα ή κάποιον άλλο λόγω της υποστελέχωσης και της  υποχρηματοδότησης των δημοσίου συστήματος υγείας.

Κι έρχεται η μέρα που σου χτυπάει ο καρκίνος την πόρτα και πηγαίνοντας στο ιδιωτικό νοσοκομείο που σου καλύπτει η ιδιωτική ασφάλεια, που πληρώνεις στενάζοντας, ο γιατρός σου ζητάει επιπλέον χρήματα για μια βιοψία, για εκείνον και τον αναισθησιολόγο, επειδή, σου λέει, η σύμβαση που υπέγραψε με την ασφαλιστική σου, τελικά δεν είναι συμφέρουσα για τον ίδιο. Και η βιοψία βγαίνει και πρέπει να χειρουργηθείς, αλλά πας σε άλλον γιατρό ελπίζοντας καλύτερης αντιμετώπισης καθώς “δεν μπορεί , θα έτυχε”. Κι ο άλλος γιατρός, που συνεργάζεται επίσης με την ασφάλεια που πληρώνεις, σου ζητάει επιπλέον χρήματα για το χειρουργείο για να πληρωθούν οι βοηθοί του, λέγοντάς σου πως η σύμβαση που υπέγραψε με την ασφαλιστική σου, τελικά δεν είναι συμφέρουσα για τον ίδιο.
Και στη συνέχεια ο ένας μετά τον άλλον, οι γιατροί σου λένε το ίδιο καθώς ο χρόνος περνάει αδίστακτα. Κι όταν, ίσως, τους αρνηθείς θα σου πουν “καλά θα σου κάνω τη χάρη να σε χειρουργήσω και να πληρώσω από την τσέπη μου” κι εσύ που πληρώνεις μια ζωή με το αίμα σου για λίγη αξιοπρέπεια, έχεις αντιμετώπιση επαίτη λες και σου κάνουν χάρη για ελεημοσύνη, γεμίζοντας σε ανασφάλεια για το αν, μετά από όλα αυτά, ο γιατρός θα κάνει καλά τη δουλειά του.

Γιατί αυτός είναι ο ρεαλισμός του σήμερα. Το αγαθό της υγείας είναι ένα ακόμα  εμπόρευμα, η δημόσια περιουσία σου ρημαγμένη σέρνεται στα παζάρια και οι επιστήμονες άγρια αρπακτικά για να επιβιώσουν, φοβούμενοι μην έχουν την τύχη άλλων συναδέλφων τους που έμειναν στα αζήτητα στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας. Χωρίς να συνδικαλίζονται, να αγωνίζονται και να διεκδικούν, απλά κοιτάζοντας ο καθένας “να τη βγάλει”, γινόμενοι και οι ίδιοι μέρος του προβλήματος αντί μέρος της λύσης. Και στη μέση εσύ, μόνος σου κι απροστάτευτος, να ακούς δεξιά κι αριστερά να σου εκθειάζουν την ιδιωτική πρωτοβουλία ως λύση των πάντων, καταγγέλλοντας σε όλους τους τόνους τη
δαιμονοποίηση του κέρδους.

Την ίδια ώρα γύρω σου αγχωμένα ζόμπι, έτοιμα για μια υποχώρηση κάθε ημέρα, για ακόμα μια καρπαζιά σβουριχτή και ψελλίζοντας “δε βαριέσαι” και “μη χειρότερα” σταυροκοπιούνται, ακολουθώντας τη σηματοδότηση που τους οδηγεί στον ασφαλή δρόμο προς τα χειρότερα.