Ένας ανάπηρος μιλάει σ’ έναν… “ευαίσθητο”: Είμαι ανάπηρος ή είμαι άνθρωπος; Είμαι ανάπηρος ή είμαι ΑΜΕΑ;

Από τότε που άρχισε η ξέφρενη επίθεση του απελευθερωμένου καπιταλισμού απέναντι στο κοινωνικό κράτος, έκαναν… ρετσινιά κάθε κοινωνική παροχή που έχει κόστος. Τη σύνταξη. Το δημόσιο σχολείο. Το δημόσιο σύστημα υγείας. Ακόμα και την αναπηρία. Αλλά ταυτόχρονα γέμισαν οι σελίδες κι οι οθόνες των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και οι αίθουσες των σεμιναρίων κι οι εντολές των σχολικών προϊσταμένων με… «καλοσύνη», ΜΚΟ, εθελοντές, ψυχολογία και ψυχολόγους, «ευαισθησία» και πολλή… κολακεία απέναντι στον ανάπηρο…

“Μην τον λέτε ανάπηρο. Τον κάνετε και νοιώθει πιο άσχημα”.
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Είναι (κι αυτός) άνθρωπος”.
“Μην τον λέτε ανάπηρο. Να τον λέτε ΑΜΕΑ. Ακούγεται πιο καλά”.

Και πίσω από την “επίθεση ευαισθησίας” (πάντα από πίσω κρύβεται κάποια ΜΚΟ), κόβουν αναπηρικά επιδόματα, κόβουν ποσοστά αναπηρίας, κόβουν φάρμακα, κλείνουν ειδικά σχολεία, πετούν τους ανάπηρους και τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στον Καιάδα της υποτιθέμενης ισότητας και ευαισθησίας. Κι οι εύπιστοι νοικοκύρηδες της μοντέρνας κοινωνίας, είναι στο ποστάρισμα του κάφρου που πάρκαρε σε θέση “ΑΜΕΑ”. Και μέχρι εκεί.

Οργανώνουν μια “προπαγάνδα καλοσύνης”, που υπερμεγεθύνει την ανάγκη να είναι ο κόσμος ευαίσθητος απέναντι στους ανάπηρους (ΑΜΕΑ), για να κρύψουν πίσω από τις διαβάσεις αναπήρων και τα παρκαρίσματα, το ανάλγητο πρόσωπο του συστήματος που έχει αναγάγει κάθε δραστηριότητα, σε σχέση κόστους – οφέλους. Του συστήματος που αντιμετωπίζει ακόμα και τον ανάπηρο ή τον γέρο, με λογική ανταποδοτικότητας. Του συστήματος που βιάζεται να ξεφορτωθεί και το γέρο και τον ανάπηρο, γιατί είναι κόστος. Αυτός είναι ο χειρότερος και σημαντικότερος ρατσισμός και φασισμός στη ζωή του ανάπηρου. Και στη δική σου, φίλε… νορμάλ.

Δεν είναι άσχετα αυτά. Οι καμπάνιες τύπου “Είναι άνθρωπος. Όχι ανάπηρος”, όχι μόνο δεν είναι… ανθρωπιά, αλλά είναι τρεις και τέσσερις φορές προσβολή στον ανάπηρο.

ΠΡΩΤΟ: Υπάρχει κάποιος που αμφισβητεί ότι είμαι άνθρωπος; Δεν ήξερα ότι θα μάθω αν είμαι άνθρωπος από την ανάρτηση κάθε αφελή που τρώει αμάσητα τα χάπια του συστήματος και ποστάρει χωρίς κριτήριο ό,τι νάναι. Ας μην το κάνω μελό, αλλά η ίδια η αναπηρία, η απόγνωσή της, ο συμβιβασμός μ’ αυτήν, κάνει τον ανάπηρο πιο ανθρώπινο άνθρωπο. Το συζητάμε όμως όλο αυτό, γιατί σαν άνθρωπος έχω κάτι περισσότερο από τους άλλους. Κάτι που δεν κρύβεται και δεν κουκουλώνεται με κολακείες. Τον κόσμο ξεγελούν μ’ αυτά. Όχι τον ανάπηρο. Αυτός ζει (θέλει δε θέλει) τη διαφορετικότητά του. Κι αν κάνει ότι την κρύβει καμιά φορά (υπάρχει κι αυτό), κακό του κεφαλιού του.

ΔΕΥΤΕΡΟ: Πώς έρχεται το “άνθρωπος” σε αντίθεση με την αναπηρική μου ιδιότητα; Είναι ντροπή να είσαι ανάπηρος; Σκέψου αφελή μου φανταστικέ συνομιλητή: Ανάπηρος θα πει ότι έχω ανάγκη, δικαίωμα κι απαίτηση από συμπληρωματική, επιπρόσθετη κοινωνική πρόνοια κι επιστημονική φροντίδα. Η “καλοσύνη” σου δεν τρώγεται και δε γιατρεύει. Δεν απαλύνει τίποτα. Ο ανάπηρος δε θέλει (ούτε μπορεί) να διασκεδάσει (πόσο μάλλον να ξεχάσει) την αναπηρία. Από σένα θέλει αλληλεγγύη. Θέλει μια κοινωνία αλληλεγγύης. Με την κλασσική έννοια. Η αντιμετώπιση της αναπηρίας είναι ευθύνη του κράτους και του κοινωνικού συστήματος υγείας. Και πρέπει να παλεύουμε μαζί γι’ αυτό.

ΤΡΙΤΟ: Γιατί με λες ΑΜΕΑ; Τι θα πει “ειδικές ανάγκες”; Θα πει άλλη μια σούπα σαν αυτές που σε ταΐζουν σ’ όλα. Θα πει ότι αρνείσαι να προσδιορίσεις πολύ συγκεκριμένα τις ανάγκες του ανάπηρου, που είναι περισσότερες και που είναι ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ κι ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ. Ανάγκες που προϋποθέτουν ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΑΠΑΝΗ ΧΩΡΙΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΕΣΟΔΑ. Την καλοσύνη και τον εθελοντισμό βραστά και φάτα. Την ψυχολογική υποστήριξη κάντη μπλάστρι που λένε στα χωριά. Κρατική και κοινωνική επιστημονική θεώρηση θέλει ο ανάπηρος.

Στις αίθουσες της αιμοκάθαρσης π.χ. δε χρειαζόμαστε λουλούδια, μελομακάρονα και τρυφερές κουβέντες συμπάθειας τα Χριστούγεννα. Χρειαζόμαστε γιατρούς και νοσοκόμες όλο το χρόνο. Χρειαζόμαστε αξιόπιστα φίλτρα και φίστουλες, που να μη μας γαμάνε τα χέρια γιατί τα παίρνουν Γ’ διαλογής για να είναι φτηνά. Χρειαζόμαστε τα φάρμακα να τα παίρνουμε από το νοσοκομείο και να μην τρέχουμε να τα πάρουμε στον ΕΟΠΥΥ, περιμένοντας ώρες μπροστά στα γκισέ που τα πιο πολλά είναι άδεια, αφού οι υπάλληλοι παίρνουν σύνταξη και δεν αντικαθίστανται ποτέ. Χρειαζόμαστε μονάδες εντατικής θεραπείας και επίσημη προπαγάνδα και υποστήριξη για τις μεταμοσχεύσεις.

ΤΕΤΑΡΤΟ: Είναι αηδιαστική κολακεία. Λέγοντας τέτοιες σαχλαμάρες καθ’ υπαγόρευση των επίσημων ψυχολόγων, νομίζεις ότι εγώ θα πάψω να είμαι ανάπηρος; Ή ότι θα το ξεχάσω; Μάλλον κάποιοι προσπαθούν να σε κάνουν χαζό. Μην τσιμπάς όμως.

ΠΕΜΠΤΟ: Πίσω από αυτή τη λογική και προπαγάνδα φίλε, στην έχουνε στημένη κι εσένα. Σου φορτώνουν όλο το βάρος του πρώην κοινωνικού κράτους. Το κόστος του σχολείου του παιδιού σου. Το κόστος του δρόμου που πατάς. Το κόστος της υγείας της οικογένειάς σου. Το κόστος της ασφάλισής σου. Σου φορτώνουνε κι εμάς τους αναπήρους. Είναι λένε δική σου ευθύνη να είσαι καλός κι ανθρώπινος με τα ΑΜΕΑ. Μην περιμένεις λένε από το κράτος. Να δείξεις καλοσύνη, αποδοχή, ένταξη, ισότητα. Φορτωθείτε λοιπόν τον ανάπηρο. Φορτωθείτε και τις τύψεις.

Στο δημοτικό σχολείο της Λυκόβρυσης, η δασκάλα της τάξης ήταν πολύ καλή γυναίκα και καλή δασκάλα. Όλη μέρα δίπλα της το είχε το τυφλό παιδάκι που της το πέταξε το κράτος μέσα στην τάξη της ξαφνικά. Στη φούστα της κρεμότανε το καημένο. Και; Ήταν αυτή η ένταξη, η αποδοχή κι η καλοσύνη καλή για το ανάπηρο παιδί; Δε υπήρχε ειδικό σχολείο τυφλών. Δεν υπήρχε ειδικός δάσκαλος τυφλών. Δεν υπήρχε βιβλίο με γραφή Μπρέιγ. Οπότε; Η δασκάλα είναι καλή. Ας το φορτωθεί. Ας κόψει το λαιμό της. Αυτή η ένταξη όμως κι η αποδοχή κι η καλοσύνη, είναι ένας καλοσυνάτος ΚΑΙΑΔΑΣ για το παιδάκι αυτό.

ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΚΟΛΑΚΕΙΑ, «ΚΑΛΟΣΥΝΗ» ΚΙ «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ». ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΙ ΟΧΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ.

ΕΧΟΥΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΡΟΝΟΙΑ ΚΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ.

Αν θέλεις λοιπόν να μου συμπαρασταθείς, μη με ξαναπείς ΑΜΕΑ. Να με λες ΑΝΑΠΗΡΟ. Εγώ δεν ντρέπομαι που είμαι νεφροπαθής, τυφλός, κωφάλαλος, παράλυτος ή ότι άλλο. Κι έλα μαζί ν’ αγωνιστούμε για κάθε δικαίωμα των αναπήρων, για το κοινωνικό κράτος που χρειαζόμαστε και δικαιούμαστε κι οι δυο. Για την κοινωνία της πραγματικής ισότητας και δικαιοσύνης.

Μάνος Δούκας, Ανάπηρος

Υ.Γ. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια, κάντε και ό,τι μπορείτε για την κυκλοφορία των ΑΜΕΑ ή την προτεραιότητά τους στα λεωφορεία, στις ουρές κλπ. Αλλά όχι σκέτο και μόνο αυτό.