Καταγγελία συγγενή καρκινοπαθούς

Ο μπαμπάς μου είναι ασθενής με καρκίνο στον πνεύμονα και ενώ μέχρι στιγμής τα πράγματα προχωρούσαν καλά για ελληνικό δημόσιο νοσοκομείο ήρθε η ώρα να έρθουμε αντιμέτωποι με την ανεπάρκεια του δημόσιου συστήματος υγείας.

Το χρονικό.

Χειρουργείται στο Σωτηρία με επικίνδυνο καρκίνο στον πνεύμονα. Οι γιατροί στο Σωτηρία όπου ξεκινήσαμε χημειοθεραπείες έκριναν ότι λόγω του νεαρού της ηλικίας του πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα και οι ακτινοβολίες. Το νοσοκομείο όμως δεν κάνει ακτινοβολίες οπότε είμαστε εμείς υπεύθυνοι να βρούμε άλλο νοσοκομείο.

Ερχόμαστε σε επαφή με το Αρεταίειο νοσοκομείο λοιπόν για ακτινοβολίες στις 14/2 αμέσως μόλις μας γνωστοποιούν πως πρέπει να προχωρήσουμε και αφού έχουμε κάνει την πρώτη χημειοθεραπεία. Το επόμενο ραντεβού προγραμματίζεται για τις 2/3 ώστε να ανοίξουμε φάκελο και να οριστικοποιήσουμε τα ραντεβού των ακτινοβολιών. Το ραντεβού μας λοιπόν για την πρώτη ακτινοβολία προγραμματίζεται για τις 17/3 ώστε να προλάβουμε την τρίτη πια  χημειοθεραπεία στις 18/3  γιατί την δεύτερη στις 25/2 δεν την προλάβαιναν (να σημειωθεί ότι οι χημειοθεραπείες έχουν απόσταση 20 ημερών άρα από την αρχή μιλάμε για μια καθυστέρηση 40 ημερών).

Προγραμματίζεται λοιπόν το πρώτο μας ραντεβού για ακτινοβολία 17/3 και δύο μέρες πριν 15/3 μας ενημερώνουν ότι χαλάει το μηχάνημα και σαν να μην έφτανε αυτό η απάντηση που πήραμε από το νοσοκομείο για το πότε θα φτιαχτεί είναι “δεν γνωρίζουμε, και ότι μόλις έχουμε απάντηση θα σας ενημερώσουμε”. Eιπώθηκε επίσης ότι μπορούμε να απευθυνθούμε και αλλού αν θέλουμε. Να ξεκινήσουμε δηλαδή μια επικοινωνία πάλι από την αρχή η οποία θα έχει πάλι τουλάχιστον 40 ημέρες καθυστέρηση και θα χάσουμε άλλες δύο χημειοθεραπείες με αποτέλεσμα να πάει στράφι όλη η διαδικασία καθώς πια δεν θα μιλάμε για ταυτόχρονη θεραπεία.

Σήμερα λοιπόν 18/3 καλούν ξανά από το νοσοκομείο Αρεταίειο και μας ενημερώνουν ότι για την ασφάλεια του ασθενή καλό είναι να απευθυνθούμε σε άλλο νοσοκομείο, γιατί μετά την επισκευή του, το μηχάνημα, το οποίο είχε χαλάσει ξανά τον μήνα Γενάρη, πιθανόν να ξαναχαλάσει και η πολυπλοκότητα της κατάστασης του ασθενούς δεν μας επιτρέπει να διακόψουμε την ακτινοβολία εφόσον έχουμε ξεκινήσει. Βρισκόμαστε λοιπόν σχεδόν τρεις μήνες μετά στο κενό και χωρίς η θεραπεία μας να προχωράει με βάση τις υποδείξεις των ιατρών. Και αναρωτιέμαι όταν πήγαμε στις 14/2 για πρώτη φορά στο νοσοκομείο και είδαν την περίπτωση του μπαμπά μου, ο κίνδυνος να χαλάσει το μηχάνημα ενώ είχε ιστορικό δεν υπήρχε; Και αν υπήρχε εμείς γιατί δεν ενημερωθήκαμε εγκαίρως, για να στραφούμε από την αρχή αλλού παρά μας άφησαν να περιμένουμε και τώρα να ψάχνουμε από την αρχή χάνοντας πολύτιμο χρόνο;

Από πού να το πιάσει κανείς… Από το γεγονός  ότι ο καρκινοπαθής ασθενής είναι υπεύθυνος για την εύρεση ακτιβολιών και για τον συντονισμό των δύο νοσοκομείων, ότι ολόκληρο νοσοκομείο έχει μόνο ένα μηχάνημα και μένουν στο έλεος τόσοι ασθενείς για τους οποίους η εξέλιξη της θεραπείας, όπως υποδεικνύουν οι γιατροί, είναι ζωτικής σημασίας, ότι η απάντηση που δόθηκε ήταν απάντηση call center λες και έχουμε παραγγείλει μελάνια; Για να μην αναφερθώ στο κόστος των εξετάσεων για να φτάσουμε μέχρι εδώ, οι οποίες μπορεί να ήταν γραμμένες αλλά το κόστος στα ιδιωτικά διαγνωστικά ήταν τσουχτερό και χρόνος να περιμένεις στην αναμονή του δημοσίου δεν υπήρχε.

Κανένας σεβασμός και καμιά κατανόηση στον ασθενή και στους οικείους του, όχι από το ιατρικό και λοιπό προσωπικό, που οι άνθρωποι δίνουν γιγαντιαίο αγώνα καθημερινά αλλά από την κυβερνητική πολιτική που θέλει τον ασθενή πελάτη.

Αυτό είναι το δημόσιο σύστημα υγείας έτσι όπως το έχουν καταντήσει με την υποστελέχωση και την υποχρηματοδότηση όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, που κάθε μέρα στέλνουν ζεστό χρήμα και πελατεία στα ιδιωτικά νοσοκομεία, υποβαθμίζοντας και εμπορευματοποιώντας ολοένα και περισσότερο την Δημόσια Υγεία. Αυτά είναι τα νοσοκομεία του κου Γεωργιάδη που με περίσσιο θράσος έβγαινε και δήλωνε ότι δεν έχουν κίνηση και επομένως είναι περιττά και τα έκλειναν το ένα μετά το άλλο.

ΥΓ. Έτσι για την κατάντια του θέματος σήμερα 18/3 περιμένοντας στην αναμονή για την χημειοθεραπεία μετέφερα εθελοντικά αίμα σε άλλη μονάδα του νοσοκομείου έπειτα από ανακοίνωση που ακούστηκε για εύρεση εθελοντή. Δεν υπάρχει προσωπικό ούτε για τα στοιχειώδη. Αυτά παλεύουν καθημερινά οι υγειονομικοί.

Κ. Μ.