Ζήτημα αξιοπρέπειας

«Το αίσθημα της αξιοπρέπειας πηγάζει από την πίστη στον κοινωνικό σου ρόλο, στο ότι μπορείς να επιδράσεις πάνω στην κοινωνία. Αυτό έχουν αφαιρέσει από τους ανθρώπους. Τους έχουν κάνει να πιστεύουν ότι δεν μπορούν να δράσουν για να μεταβάλουν την κοινωνία. Αξιοπρέπεια έχουν αυτοί που πιστεύουν ότι μπορούν να δράσουν και να μεταβάλουν την κοινωνία. Με επιμονή, υπομονή, μόχθο, προσπάθεια, γνώση, αγώνα. Άπαξ και πιστέψεις ότι δεν μπορείς να τη μεταβάλεις, η αξιοπρέπεια χάνεται, υποκύπτεις…» έλεγε σε μια συνέντευξή του στον Ριζοσπάστη, το 2002, ο ποιητής και στιχουργός Κώστας Τριπολίτης.

Με αφορμή τη σημερινή μέρα, βουλευτικών εκλογών, αναδημοσιεύουμε από τον Ριζοσπάστη της Κυριακής 4 Οκτώβρη 2009 (μέρα διεξαγωγής βουλευτικών εκλογών και τότε) το κείμενο της Λιάνας Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ και εκ νέου υποψήφιας στην Α’ Αθηνών, στη στήλη «Πατριδογνωμόνιο», με τίτλο «Ζήτημα αξιοπρέπειας».

Είναι η ίδια η αξιοπρέπεια που ξεπερνάει τον, προφανή λόγω επικαιρότητας, λόγο αναδημοσίευσης. Η αξιοπρέπεια δεν χαρίζεται, κερδίζεται, κατακτιέται, εκφράζει και εκφράζεται, όποτε χρειαστεί και με την ψήφο του καθενός και της καθεμιάς…

Ζήτημα αξιοπρέπειας

Για την Φρόσω, που στα 84 της έτριβε τα γόνατά της ξεποδαριασμένη στο μοίρασμα των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ, μόλις προχτές στο Πεδίον του Αρεως.

Για τον παππού που τον έστειλε η εγγονή να με βρει να μου πει πως θα έρθει να ψηφίσει αλλά όχι στη συγκέντρωση εκείνη τη μέρα στο Γκάζι.

Για το νεαρό που είπε στη μάνα του ότι δεν θα ξαναψηφίσει ΝΔ, αλλά ΚΚΕ κι έψαχνε να βρει άξιους συνομήλικους στην καινούργια του ζωή.

Για κείνο τον ευσταλή σύντροφο στα 94 που μ’ αγκάλιασε λέγοντας πως «τα κατάφερα, δύσκολα φέτος, αλλά είμαι πάλι εδώ, στο Κόμμα».

Για τα παιδιά από τα κανάλια, τα φτυμένα, που παίρνουν 600 ευρώ και τους φέρονται σα σκουπίδια, που ήρθαν σε συνάξεις από μόνα τους κι έφυγαν λέγοντας πως «είναι ζήτημα αξιοπρέπειας η ψήφος στο ΚΚΕ πια».

Για κείνες τις γυναίκες που ξεπαγιδεύτηκαν από το ΠΑΣΟΚ και μου περηφανεύτηκαν πως δεν είναι λωτοφάγοι πλέον.

Για τις ενοικιαζόμενες καθαρίστριες και τους εργάτες της ίδιας μοίρας που περίμεναν να στρίψει το βλέμμα η… προϊσταμένη για να υψώσουν μια γροθιά ίσαμε το ύψος της καρδιάς χωρίς να κινδυνέψουν το άθλιο μεροκάματο.

Για κείνους τους κουρασμένους από τη δουλειά και τη ζωή άντρες πατημένα τα 60 που με πιάναν απ’ το μπράτσο να μου πουν εμπιστευτικά πως τώρα ξαναγύρισαν στο Κόμμα που άφησαν. Οι σύντροφοι που δοκίμασαν αλλά δεν έφτυσαν. Περήφανοι που είχαν πού να γυρίσουν.

Για τα νιούτσικα αγόρια και κορίτσια που ‘δωσαν στις συγκεντρώσεις, στις αφίσες μας την ξεκουκούλωτη ορμή τους. Ωραία σαν τα ρω της γλώσσας μας όπως τα βρίσκεις στον έρωτα, στη ρήξη, στην ανατροπή, στη ρωμιοσύνη καθαυτή.

Για τον Γιάννη πούχει κότσια πιο πολλά κι απ’ τα γαλόνια στο στρατό κι έφερε και την κόρη του μαζί ανάμεσα στα σφυροδρέπανα.

Για τη γνωστή μου που τριαντάρησε και μου ‘πε πως τώρα καταλαβαίνει τι σκλαβιά είναι η τάχα μου ελεύθερη αγορά.

Για τους συντρόφους όλες κι όλους εκείνους που δεν τους ξέρω κι όμως τους ξέρω πιο καλά κι απ’ την ψυχή μου, που θα χαμογελάνε απόψε το βράδυ κι ύστερα θα αποκάμουν για ένα δύσκολο «κουκί» που τους το εμπιστεύτηκε ο εργαζόμενος επειδή ακριβώς ήταν αυτοί δίπλα του.

Για όλους εκείνους τους πατριώτες που δεν είδαν, δε βλέπουν, δε θέλουν να δουν την πατρίδα χωράφι και θα ψηφίσουν ΚΚΕ χωρίς ίσως να το πουν σε κανέναν.

Για όλους εκείνους τους νεκρούς και ζωντανούς κομμουνιστές που επέτρεψαν αντέχοντας, αταλάντευτοι σ’ εμάς όλους τους ριζοσπάστες του νου και της καρδιάς να νιώθουμε σύντροφοι και συναγωνιστές κι όχι νοικάρηδες στο σπίτι του λαού.

***

Ενα ευχαριστώ για την τιμή των κοινών όπλων, των κοινών στόχων, των ονείρων των πολλών που ζητούν εκδίκηση. ΚΚΕ δυνατό. Η ελπίδα είναι εδώ. Κι εμείς. Κι έρχονται κι άλλοι. Από αύριο τα σκληρά και τα γενναία μονοπάτια θα είναι, σύντροφοι, πιο οικεία πιο ανοιχτά για περισσότερους. Οι «Εφιάλτες» δε θα περάσουν…

Λιάνα Κανέλλη

Φωτογραφία: Menelaos Michalatos / inSitu.photos / SOOC