Ασίγαστη ζωή

Βιαστικά βήματα πάνω στο πανίερο χώμα,  πέρα στα θεληματικά νερά των αιώνιων  λιμνών και των ποταμιών, κάτω από το καυτό  ηλιόφωτο που παράγει αδιάλειπτα ζωή, δύναμη, έργο και ενέργεια.

Κι εκεί, ανάμεσα στους ρόδινους κλώνους του  ονείρου ένα σιγανό ψιχάλισμα ανανεώνει και αναπτερώνει την αναγεννητική γη.

Γαλήνη του φεγγαριού, ευσπλαχνία των λέξεων, λόγια της  απελέκητης πέτρας  και της ακοίμητης φωτιάς, στις όσιες προσμονές και στους σιβυλλικούς χρησμούς των αιμάτινων στιγμών που καταργούν τη φθορά, το θάνατο και την αποσύνθεση…

Κι όλα τούτα τα σημαίνοντα εκδηλώνονται μέσα σε αυτή τη γενικευμένη έξαρση και στον ενθουσιασμό της ξεσηκωμένης ύλης, στο ιερό ξέσπασμα και στην υπερχείλιση των ένθερμων  συναισθημάτων, στις παθιασμένες ευαισθησίες της ανθρώπινης ψυχής.

Εδώ, σε τούτο το ιδεώδες πλάτωμα της χαρμοσύνης και της ευαρέσκειας, όπου τα θαλερά  λιβάδια της γονιμότητας κι οι ξάστεροι ουρανοί  υμνωδούν για τον μελιχρό καρπό της ανθρώπινης αξίωσης, για την όσια κατάκτηση, για την υποκειμενική αλλά και για την αντικειμενική βίωση του υπέρτατου συναισθήματος της υπερούσιας αγάπης.

Για τον εγγενή έρωτα που δέεται αντάμα με τη βούληση των αιώνιων πνευμάτων, διακηρύσσοντας από κοινού τη δεινότητα και την αξιοσύνη της κάθε θνητής ύπαρξης που μπορεί, κάτω από ιδανικές συνθήκες, να πράξει ότι θέλουν κι ότι μπορούν να πράξουν κι οι θεοί!

Κι εσύ, υπέροχη αγαπημένη της καρδιάς μου, σαν ένα ορατό φωτεινό φαινόμενο, σαν μια Θεογέννητη ιέρεια του πόθου και του πάθους, στοχάζεσαι ακέραιη και αμετάβλητη κάτω από το σελασφόρο φως της πλέουσας, στο ανεξιχνίαστο διάστημα, Σελήνης.

Με τα άδετα και με τα ξέπλεκα μαλλιά σου αφημένα  στην ευωδιαστή  πνοή του  τροβαδούρου άνεμου να κυματίζουν σαν μαλαματένιο λάβαρο μιας λησμονημένης νίκης, καταμεσής στην κρημνώδη άβυσσο τούτου του παράφορου και του επίφοβου καιρού!

Κι είναι τόσο συνταρακτικό για μένα!

Εσύ να ζεις για να αποθεώνεις το μέγα θαύμα που συντελείται και στη γη και στον ουρανό, εσύ  να ευλογείς της φτώχειας τα παιδιά που, μέσα στην ανωνυμία τους, γυρεύουν με απαράμιλλο ζήλο μια μακαριότητα  σε μια  μυστική ερωτική απόκριση, εσύ να υπάρχεις μόνο για να αντλείς αναπτερωμένες  ελπίδες  από τον πορφυρό οίστρο της γόνιμης και της νηφάλιας αγωνίας σου.

Να βηματίζεις, χειραφετημένη και αδέσμευτη, στην άλλη όχθη των καιρών, εκστασιασμένη  από μια βιωμένη  ευτυχία που βάζει στο πνεύμα σου φτερά, που διαποτίζει με άπλετο φως την πάναγνη ψυχή σου.

Προσηλώνω το βλέμμα μου σε μια κατεύθυνση, παρακολουθώντας με γνήσια αφοσίωση το κάθε σου νεύμα…

Διεγερμένη από το ξαναμμένο φως του ήλιου που ξυπνά την έμπνευση της μέρας, μετεωρίζεσαι  σαν το πουπουλένιο σύννεφο στους βαθυγάλανους θόλους του ουρανού, με μια μακάρια αδιαφορία για την παρεμπόδιση, για τις ματαιώσεις, για τις ανατροπές των επιδιώξεων, για τα αρνητικά συναισθήματα του υλικού κόσμου που γερνά κάθε στιγμή, χωρίς ελπίδα.

Καμιά σκιά δεν εμφωλεύει το αίμα στις φλέβες των ονείρων σου.

Στα άγουρα στήθια σου χτυπά ρυθμικά μια ολοζώντανη καρδιά.  Άχραντη και άμωμη,  μυημένη στο δυναμισμό του πεζολάτη ήλιου που λοξοδρομεί και  προσπερνά με βιασύνη τη δική μου άκαρπη πραγματικότητα, για να σκορπίσει  ακριβοδίκαια το φέγγος του, τις

ωδές και τους ύμνους, πάνω από τα δεκτικά φτερά του απαλού δειλινού νεφελώματος που αγκαλιάζει με προσήνεια, με αβρότητα και με περισσή ευαισθησία την πλάση…

Ελεύθερη και αδέσμευτη διαβάτισσα του καλοκαιριού!

Στη διάφανη γαλήνη του προσώπου σου, στις χορταριασμένες πεδιάδες  της σιωπής σου, στα χλωρά σου δάση, στον εξωτικό γαλάζιο αιθέρα των ματιών σου, ανίσταται και γίνεται αντιληπτή πλέον στο βλέμμα μου η συγκεκαλυμμένη εικόνα του θεού μου!

Τώρα πια, η διαβρωμένη από την αρμύρα του καιρού, επιζήτηση της πανάρχαιας προσδοκίας των θνητών ανθρώπων, στην άσβεστη  φλόγα του θέρους που ρέει και εκχύνεται σ’ όλες τις ανήσυχες καρδιές, μετουσιώνεται σε ενόραση, σε άμεση εμπειρία και σε βιωματική γνώση!

Ζω μια παραδεισένια στιγμή μέσα σε τούτη τη μυστηριακή και στην ενθουσιώδη θέαση των  άφθαρτων στοιχείων της καθαγιασμένης πλάσης!

Στα κίνητρα και στις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις που μέλλει όμως να εκπληρωθούν στο εγγύτερο  μέλλον, όταν θα πέσει το καινούριο φως πάνω στο δραστήριο κόσμο των συμβόλων, όταν θα περισταλούν κι όταν θα συρρικνωθούν οι ασυγκράτητες επιθυμίες της ακόρεστης ψυχής και τα παράφορα ομηρικά της πάθη!

Κι  απέναντι από τούτη την ονειρογέννητη παράσταση, διαβλέπω μια ακόμα εκούσια θυσία γιομάτη από ακατάβλητη πίστη, από ένταση και από αμεταμέλητη ανυποταγή.

Πέρα, μακριά στα αχανή βάθη μια ανεξάλειπτη σπίθα γίνεται αχαλίνωτη φωτιά… Πέρα από τους πυκνούς καπνούς και από τη θολή απόσταση αστραποβολεί η αφιέρωση και η προσφορά της καινούριας ιδέας σου που διασώζει από κάθε θανάσιμο αμάρτημα την ανθρώπινη ύπαρξη. Την ανόθευτη συνείδηση που σφύζει από στόχους, από επιθυμίες κι από ιδανικά..  Τη  μοναδική δύναμη που πληροί και, που ανταποκρίνεται στη βλέψη και στο αιτούμενο του σιωπηλού, αλλά του αιώνια ταυτόχρονα προβληματισμένου σύμπαντος.

Ακολουθώ τα χνάρια σου στη ζεστή  άμμο του ατέλειωτου καλοκαιριού. Συλλέγω, ερευνώ και επεξεργάζομαι τα  πειστήρια και τις μαρτυρίες για να εννοήσω την βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. Για να εξοικειωθώ με την αληθινή γνώση, με την δίκαιη  διεκδίκηση, με την κινητοποίηση και με την επίμονη προσπάθεια, πάντα με εκείνα τα γνωρίσματα που θα με καταστήσουν άξιο να πολεμήσω δίπλα στους αποφασισμένους συντρόφους μου  ως την τελική νίκη, για να ευοδωθούν οι σωτήριοι στόχοι του συλλογικού οράματος της οικουμένης…

Μια μεθυστική πληρότητα με συγκλονίζει. Ένας κυκλώνας που αυγαταίνει διαρκώς τη δύναμη του νου και της ψυχής μου, παρακινώντας με να παραδοθώ στην αρτιότητα και στην πλησμονή τούτων των πανανθρώπινων συναισθημάτων που κατακλύζουν με ανείπωτη σφοδρότητα το είναι μου.  Κι είμαι έτοιμος να αποδεχθώ με αληθινή χαρά τούτη την αναμενόμενη κλήτευση.

Γιατί είμαι πλέον απόλυτα βέβαιος,  πως μέσα σε τούτο το θυελλώδες πέρασμα του χαλαστή  ανέμου που μανιάζει αλλάζοντας άρδην  τα χρώματα, τους  ήχους, τις μορφές και τις εποχές, τίποτα δεν είναι μάταιο,  θλιβερό, ασήμαντο και άσκοπο!

Πες μου ξανά

Πες μου ξανά για τον καιρό που έχει φύγει
γι’ αυτή τη χίμαιρα που ζήσαμε μαζί,
γι’ αυτή την αίγλη τ’ ουρανού μας που ‘ταν λίγη
για την ελπίδα μας που νύχτωσε, μα ζει.

Τα χρόνια σύννεφα, πετάξανε στη δύση,
μα εσύ υπάρχεις και μου γνέφεις κάθε αυγή,
σ’ αυτή τη μάχη τον καιρό ποιος θα κερδίσει,
ποιος θα χαράξει ένα όραμα στη γη;

Ανέμου φως που ταξιδεύεις στους αιθέρες,
στάξε μια αχτίδα στων φτωχών τη γειτονιά,
στην άγια φρίκη των λαών ριγούν οι μέρες
κι ένας Χριστός θρηνεί στη σκοτεινιά.

Πες μου ξανά για τον καιρό που έχει φύγει,
γι’ αυτούς που γέρασαν, μα μείνανε παιδιά,
στης  γης το έρμα νικητές πάλι οι λίγοι
κι όσοι στα στήθια τους δεν είχανε καρδιά…