Χέρμαν Έσσε – Ένας ακούσιος “πατέρας” των χίπυς
Το κράμα ανατολίτικης φιλοσοφίας και ψυχανάλυσης άσκησε μεγάλη επίδραση, τόσο στον εποχή του, όσο κυρίως στα “παιδιά των λουλουδιών” της δεκαετίας του ’60.
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, ο Χέρμαν Έσσε είναι ο πιο πολυμεταφρασμένος (γερμανόφωνος;) συγγραφέας όλων των εποχών. Ο νομπελίστας πεζογράφος ποιητής και ζωγράφος κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών γενιών αναγνωστών, χάρη στα δυνατά του μυθιστορήματα, που επικεντρώνονταν γύρω από υπαρξιακές ανησυχίες, το νόημα της ζωής και του θανάτου, αναμειγνύοντας στοιχεία της ινδικής και κινέζικης φιλοσοφίας, μαζί με διδαχές της ψυχανάλυσης. Το μυθιστόρημά του ο Λύκος της Ελβετίας (1928), που γυρίστηκε αργότερα και σε ταινία, αποτέλεσε από τα πιο δημοφιλή αναγνώσματα του κινήματος των χίπις, παραμένοντας “καλτ” ανάγνωσμα μέχρι τις μέρες μας.
Γεννήθηκε στις 2 Ιούλη 1877 ως γιος ιεραπόστολου στο Καλβ της Νυρεμβέργης. Γράφτηκε σε θεολογικό σεμινάριο από όπου “δραπέτευσε” το 1892 κάνοντας απόπειρα αυτοκτονίας. Τον επόμενο χρόνο τελείωσε το Λύκειο και έγινε τεχνικός εκκλησιαστικών ρολογιών και μετά βιβλιοπώλης. Το 1906 κυκλοφορεί το έργο του “Κάτω από το βουνό”. Το 1908 ταξίδεψε με ένα φίλο στην Ινδία, στα χνάρια των ιεραπόστολων προγόνων του. Πέρασε επίσης τέσσερις μήνες στην Κεϋλάνη, τη Σουμάτρα και τη Σιγκαπούρη. Επηρεάστηκε βαθιά από τον Ινδουισμό, το Βουδισμό και γενικότερα τα μυστικιστικά ρεύματα της περιοχής.
Το 1919 εγκαθίσταται στη Βιέννη με την οικογένειά του. Δηλώνει εθελοντής στο Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά ως ακατάλληλος για το μέτωπο, υπηρετεί στη φροντίδα των αιχμαλώτων. Μια σειρά προσωπικών κρίσεων τον οδηγεί στην ψυχανάλυση, που επίσης θα γίνει βασική συνιστώσα του έργου του. Τα τραυματικά βιώματά του τα επεξεργάστηκε επίσης μέσω πινάκων. Έχοντας μεταστραφεί κατά της Πατριωτικής Ποίησης του Πολέμου, αρχίζει να θεωρείται προδότης από εθνικιστικούς κύκλους. Το 1919 δημοσιεύεται το μυθιστόρημα Ντέμιαν, χωρίζει από την οικογένειά του και εγκαθίσταται στη Μοντανιόλα της Ιταλόφωνης Ελβετίας. Ιδρύει λογοτεχνικό, αντιπολεμικό περιοδικό, ενώ το 1921κάνει ψυχαναλυτικές συνεδρίες με τον Καρλ Γιουνγκ. Ένα χρόνο μετά κυκλοφορεί το έργο “Σιντάρτα”. Λαμβάνει ελβετική υπηκοότητα και το 1924 παντρεύεται για δεύτερη φορά, χωρίζοντας και πάλι το 1927. Μέλος της πρωσικής Ακαδημίας Τεχνών από το 1926, δημοσιεύει το 1930 το “Νάρκισσος και Χρυσόστομος”. Αποχωρεί από την Ακαδημία σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά των ναζί, ενώ προσφέρει καταφύγιο στην Ελβετία σε φυγάδες ομότεχνούς του. Η αντιναζιστική του στάση οδηγεί σε απαγόρευση του έργου του στη Γερμανία. Το 1942, δημοσιεύει τα άπαντα του ποιητικού του έργου, αποσύρθηκε όμως από τη δημόσια ζωή λόγω αυξανόμενων προβλημάτων υγείας και της ολοένα πιο αδύναμης όρασής του. Το 1946 έλαβε το βραβείο Νόμπελ αλλά και μια σειρά διακρίσεων σε Ελβετία και Γερμανία. Έφυγε σαν σήμερα, το 1962 στη Μοντανιόλα.
