“Άρη Βελουχιώτη, ηρωικέ Θανάση Κλάρα/ Ποτέ της δε σε λύγισε του εχθρού η άτιμη φάρα…”

Για τον Άρη Βελουχιώτη

Κρίμα που χάθηκες νωρίς, πριν να τελέψεις τον αγώνα
Συ που πολέμαγες στην ανεμόδαρτη τη Γκιώνα
Και σείονταν τα κορφοβούνια, κάτω απ΄ του αλόγου σου τις οπλές,
Συ που ριχνόσουνα στη μάχη, με το περήφανό σου άτι
Και έντρομες σκόρπαγαν οι φριχτές των θρασύδειλων εχθρών σου στρατιές.
Εσύ που πολέμαγες για λευτεριά , για τον λαό ήσουν λυτρωτής
Και για τους λαομίσητους τυράννους,  γινόσουν τιμωρός κι εκδικητής .

Εσύ ήσουνα που του ΕΛΑΣ την πρώτη την ομάδα
Συγκρότησες στη Ρούμελη, γνωστή λεβεντομάνα
Και με αυταπάρνηση αγωνιζόσουν, για της πατρίδας τον λυτρωμό
Για να λευτερωθεί ο λαός απ’ του κατακτητή τον ζυγό.
Με την αγέρωχη μορφή σου και με το δίκαιο σπαθί σου
Σκόρπαγες τρόμο και εφιάλτες σε γερμανοτσολιάδες και τσιφλικάδες,
Που ανερυθρίαστα φιλούσαν τη λερή μπότα του εχθρού
Και σαν βρικόλακες ρουφούσαν το αίμα του φτωχού λαού.

Εσύ του Γοργοπόταμου τη γέφυρα ανατίναξες
Και της υπαίθρου τον ζυγό με μάχες αποτίναξες
Συ που γινόσουνα λιοντάρι στην ύαινα και στο τσακάλι
Και οι προσκυνητές του εχθρού εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού.

Εσύ ο γενναίος επαναστάτης, του αγώνα ο πρωτοστάτης
Έγινες της  αγροτιάς, της εργατιάς και του λαού προστάτης.
Εσύ και οι εκλεκτοί σου άνδρες, οι ασυμβίβαστοι αντάρτες
Με τη δική σου αρχηγεία, με πάθος και με δίκαιη βία
Γίνατε ο τρόμος των εχθρών, των ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών
Και υιοθετώντας την αθάνατη φράση του Κολοκοτρώνη
« Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!»
Σε κάθε βουνό, χωριό, πεδιάδα και αλώνι
Τσάκιζες τους δωσίλογους, τους πουλημένους,
Των κατακτητών τα δουλικά που θέλαν τον Ρωμιό ραγιά.

Και όταν σε περικύκλωσαν, σαν τα τσακάλια, Άρη
Να σε σκοτώσουν δεν τους έκανες τη χάρη
Μόνος σου αφαίρεσες τη δική σου ζωή,
Προτού πέσεις στα χέρια του κατακτητή.

Γιατί αυτό ήταν το όνειρο για κάθε έναν προδότη,
Να πάρει το κεφάλι του Άρη Βελουχιώτη.
Μα εσύ έφυγες με το κεφάλι στητό και με τους δικούς σου όρους
Των παρτιζάνων ο πιο γενναίος, Άνθρωπος μες στους ανθρώπους .
Άρη Βελουχιώτη, ηρωικέ Θανάση Κλάρα
Ποτέ της δε σε λύγισε του εχθρού η άτιμη φάρα
Και τώρα που απ’ τον θάνατό σου έχουν περάσει χρόνια,
Το όνομά σου και οι αγώνες σου μας συγκινούνε ακόμα.

Βέρα Δόγια