[Άτιτλη ζωή]

Το πρωί ξυπνάς,
με μάτια ακόμα κλειστά
εισπνέεις φόβο.
Σηκώνεσαι από το κρεβάτι,
ανοίγεις τα παράθυρα,
παρατηρείς άγκυρες
να κρέμονται από τα σύννεφα.
Πηγαίνεις στην κουζίνα,
βάζεις μια φρυγανιά στο στόμα.
Σκέψη στυφή.
Βλαστημάς.
Στο κινητό σου τηλέφωνο
έχουν στοιβαχθεί
αμέτρητα αδιάβαστα μηνύματα.
Απλήρωτοι λογαριασμοί,
λόγω υψηλού βασικού μισθού.
Τους αγνοείς.
Ειρωνεύεσαι την παραμόρφωση
της ζωής.
Ντύνεσαι σκεπτόμενος μια καβαφική Ιθάκη.
Ανοίγεις την εξώπορτα και φεύγεις.
Στέκεσαι έξω από το κτίριο της ΔΟΥΛΕΙΑΣ.
Λίγο πριν εισέλθεις,
ουρλιάζεις στα πληγωμένα σου όνειρα.
Μετά στρώνεις
με τα χέρια σου το δέρμα
και μπαίνεις στο κτίριο.
Για μια αιωνιότητα
παύεις να υπάρχεις.  

Ολυμπία Θεοδοσίου