Είναι οι άνθρωποί σου, κόσμε… – Ένα ποίημα για την Παλαιστίνη

Ανθρώπινες σάρκες στο χώμα,
ξεσκισμένες σαν χαρτί
το αίμα αναβλύζει, άφθονο ρέει
ο δρόμος πλημμυρίζει…..

Ο χάρος σήμερα έχει στήσει  γιορτή

Εκεί χάμω κείτονται τα παιδιά της Παλαιστίνης,
οι μανάδες, τα αδέρφια, οι πατεράδες
Είναι οι άνθρωποί σου κόσμε

Το κλάμα, το ουρλιαχτό αντάμα με τον πόνο
τον άμαχο κόσμο θλίβει
Εκεί στην Παλαιστίνη

Φωνάζουν οι λαοί
σταματήστε τους φόνους
μην κωφεύετε
η σιωπή είναι συνενοχή
Το δίκιο ξεχειλίζει
η αγανάκτηση γίνεται οργή
η οργή πρέπει να γίνει
φάρος, ελπίδα, μονοπάτι για νέα ζωή

Τα τείχη σου κόσμε σήμερα, περισσότερα και πιο ψηλά
τα συρματοπλέγματα πιο αγκαθωτά
ο αέρας που αναπνέεις πιο βρώμικος
το ψέμα τους έγινε η αλήθεια σου
γερασμένε κόσμε μην περιμένεις άλλο πια

Μένεις ακόμα στο γιατί
προσπαθείς να καταλάβεις
γιατί ακόμα πόλεμοι, φτώχεια, πείνα, καταστροφή

Εκεί χάμω κείτονται τα παιδιά της Παλαιστίνης,
οι  μανάδες, τα αδέρφια, οι πατεράδες,
είναι οι άνθρωποί σου κόσμε

Ακολούθα την όχθη της αυγής
και μην φοβηθείς
εκεί που τα χνώτα σμίγουν
και απλώνονται σαν πάχνη πάνω στην γη
εκεί θα πάρει απάντηση
το κάθε σου γιατί…..

Παναγιώτης Σαββίδης