Ένα ποίημα για την Παλαιστίνη

Τίμια χώρα
Ξέμειν’ απ’ ώρα
Που αρμύρα φύτεψε η ζωή
Λευκό σεντόνι
Το χρώμα λιώνει
Η νύχτα κρύωσε· Σιγή

Κι εμείς, αγαπιόμαστε σαν χέλια
Στη σειρά βάζουμε λέξεις
Η άκρη του χείλους καμπυλώνει
Χαμογελάμε πέτρινα
Πιο πολύ με τα φυτά και τα ζώα
Συνεννοούμαστε

Λίγο αλεύρι
Κι ήλιο να σ’εύρει
Με δίχως σφαίρα θα ζητάς
Σπασμένα φώτα
Σβησμένα πρώτα
Της τωρινής μας ανθρωπιάς

Εμείς είδαμε τα βρέφη
Λίγο πριν κοιμηθούμε
Κόκκινα μήλα ρημαγμένα στα μπετά
Δυο κοτσανάκια ψάχνουνε τη μάνα
Χιόνι η τελευταία τους ανάσα·
Κει πάνω, κοιμηθήκαμε

Χάρης Αντωνέλης