Ενδέχεται…!

Το βλέμμα μας…

Αόριστο…

Αποστειρώνει το γραμματικό σύθαμπο

Χαρακώνει την αντικριστή ομίχλη, ανάμεσα στην τάξη και την αταξία.

Έπειτα, δυο γλυκά λόγια, γεμίζουν με μέλι, τα κατακόκκινα αυτιά μας.

“Έπιασε κρύο, ενώ η άνοιξη έσκασε μύτη.”

(Ανεβαίνει η πίεση, σε όλα τα στάδια της αβύσσου…)

Η κρύα άνοιξη είναι αδύνατη;

-Αν το λουλούδι, είναι απόδειξη, δε σκέπτεσαι ορθά.

Αυτό μας λέει το ρολόι

Με ξύλινη γλώσσα, κάθε λίγο και λιγάκι.

Κάθε τρεις και λίγο… η κίνηση του δείκτη συνθλίβει την αφοσίωση της ανοιξιάτικης συγκομιδής.

Μα, το είπαν και οι μέλισσες.

(Πολλά λένε τελευταία)

Ενώ η ιστορία έχει κλείσει:

Τ’ αυτιά της

Τα μάτια της

(Και βαριεστημένη…)

Ξεσκίζει τα μελλοντικά σενάρια, που της πλασάρουν, οι παγοπώληδες της ελπίδας.

Δ. Μπ. 

Εικόνα: Έργο του Ρενέ Μαγκρίτ