Ένοχοι καιροί

Μαβί απλώθηκε και χάθηκε το χρώμα τ’ ουρανού.
Κορμιά ανθρώπων μάνας γης που πότιζαν μ’ ιδρώτα,
κείτονται παντού.

Μαύρα πουλιά, σκαριά θανάτου,
ανθρώπων ενοχές.
Ζωής παιχνίδια και χαρές κυνηγημένες,
σε τόπους που θρηνούν με προσευχές.

Κραυγές θανάτου, προπομποί αιώνιας ήττας,
στην ένοχη στιγμή.
Τραβούν σε δρόμους, πολιτείες και χωριά που οι αναμνήσεις,
δεν θα βρουν επιστροφή.

Πολιτισμοί μιας γης που έχασε τα ίχνη της ντροπής.
Κλόουν σαχλοί γελούν…
τα κέρδη τους μετράνε σ’ αιμάτινα πηγάδια,
τις ώρες της απόλυτης σιωπής.

Λέξεις που χάνουνε το νόημα,
μα ορίζουν την ελπίδα.
Σκάβουν βαθιά στου νου τα ορυχεία,
τα νύχια τους ματώνουν… ατόφια για να βρούνε του ήλιου την αχτίδα.