Για τον Άρη

–Πού χάθηκες, Άρη, καπετάνιε του ΕΛΑΣ,
Για ποια μέρη κίνησες και πού θες να πας;

–Ήρθε η ώρα μου τον κόσμο τούτο να χαιρετήσω,
Μα από το δικό  μου όπλο μονάχα θα ξεψυχήσω. 

–Εσύ, ο νικηφόρος ηγέτης του απελευθερωτικού μας στρατού
Πώς γίνεται να πεθαίνεις, πριν φτάσει η ώρα του λυτρωμού; 

–Πεθαίνω αυτόχειρας για να μην πέσω στων εχθρών τα αιμοσταγή και βέβηλα χέρια,
Να μην αφήσω να με ξεσκίσουν τα αιμοδιψή των τυράννων ασκέρια.

–Χωρίς εσένα, γενναίε, θα ορφανέψει η Γκιώνα..

–Πίσω μου σύντροφοι άλλοι θα συνεχίζουνε τον αγώνα. 

–Ο λαός μας τι θα απογίνει, δίχως εσένα, ατρόμητε Άρη;

–Ο λαός να πολεμά, να βρυχάται, στον εχθρό, σαν λιοντάρι.

–Ορφανεμένος, χωρίς τον ηρωικό μας τον καπετάνιο;

–Θα είναι η σκέψη μου ουραγός για σας, χρόνια μετά,  από κει πάνω.

–Αχ και να ήξερες, Άρη, πόσο θα σε ατιμάσουν!
 Το ακριβό σου κεφάλι σε φανοστάτη τα σκυλιά θα κρεμάσουν!

–Άσε τα σκυλιά, τους εχθρούς του λαού μας, μάταια να αλυχτάνε
Ζωντανό στα χέρια τους δε με πιάσαν ποτέ και τώρα λυσσάνε

–Πιο φτωχή, πιο μικρή, θα είναι η Ελλάδα μας χωρίς εσένα

–Τιμή μου να χύσω για τον αγώνα, στάλα-στάλα, όσο μου απέμεινε αίμα

–Πες μας, σοφέ μας, οι καιροί ποτέ τους θα αλλάξουν;

–Ελπίζω πως  κάποτε, αδέρφια, οι λαοί τα δεσμά τους θα σπάσουν
Ελπίζω πως τον ζυγό θα κατορθώσουν να αποτινάξουν
Και μια πορεία σωστή θα μπορέσουνε να χαράξουν!

–Φεύγεις λοιπόν και τις πύλες κατεβαίνεις του Άδη

–Ας θυμούνται ότι εδώ πέθανε ένας κομμουνιστής, που τον έλεγαν Άρη. 

–Φυσικά και ο λαός θα σε θυμάται όσα χρόνια και άμα περάσουν

–Ελπίζω και εγώ, από καρδιάς, όσο γίνεται να μη με ξεχάσουν

–Αλήθεια, δε φοβάσαι, το κρύο άγγιγμα του θανάτου;

–Όλη η ζωή μου ήταν φως, δε σκιάζομαι τη σκιά του!

–Και δε λυπάσαι που φεύγεις, που πεθαίνεις τόσο επώδυνα νέος;

–Ο θάνατος στο πεδίο της μάχης, είναι ένδοξος και ωραίος. 

–Και αν τον χρόνο μπορούσα πίσω να τον γυρίσω,
Του αγώνα τον δρόμο θα επέλεγα ξανά  να βαδίσω. 

–Καληνύχτα λοιπόν, και να κοιμάσαι ήσυχος, Άρη.
Λάμπει η ψυχή σου, στον ουρανό, πλάι στον Αυγερινό
Στην Πούλια και στο φεγγάρι.
Να έχεις πεθάνει από καιρό και όμως να ζεις μέσα από την ιστορία,
Καπετάνιε μου, την κέρδισες με το σπαθί σου την υστεροφημία
Και αυτό ακριβώς θα πει αθανασία!

Βέρα Δόγια