Για τους αδικημένους

Απόψε δεν ψάχνω κανένα φεγγάρι,
δεν θα λυτρώσει κανένα θυμό.
Άνοιξα την δεύτερη πόρτα της καρδιάς.
Αυτή που κρύβει την μαυρίλα των ανθρώπων.
Τόσο ρηχοί, τόσο άδικοι…
Συνήθως τίποτα δεν είναι μονόπλευρα,
υπάρχει ένα “αλλά”…
Τώρα όμως δεν υπάρχει τίποτα.
Μονάχα ο θυμός.
…και το κρύο βράδυ του καλοκαιριού που μου κρυώνει ακόμα περισσότερο την ψυχή.
Ψάχνουμε για σταγόνες καλοσύνης
βουτηγμένοι στον ωκεανό της αδικίας.
Τα δάκρυα μου σήμερα
έχουν το όνομα αυτών που αδικήθηκαν.
Αυτών που έφυγαν χωρίς να ξέρουν..
Αυτών που πίστεψαν ότι απέτυχαν,
γιατί ο κόσμος τους στέρησε κάθε ελπίδα. Κάθε ελπίδα για αλλαγή.
Αυτά τα δάκρυα δεν είναι αλμυρά, είναι γλυκά.
Ψιθυρίζουν με γλυκό τρόπο στα αυτιά τους “Τα καταφέρατε!” “Αλλάξατε τον κόσμο!”
Θα τους κρύψω βέβαια ότι αυτοί δεν ήταν πολλοί.
Μα ελπίζω να μην χρειαστεί να φύγουν κι άλλοι άδικα,
για να γίνουν περισσότεροι

Κλεοπάτρα