Γωγώ Λιανού: “Όμως όχι καθίκια. Σ’ αυτό το γύρο, είμαστε εμείς που κερδίζουμε’’

ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ

Η δικαιοσύνη, απ’ τα γεννοφάσκια της ακόμη, μια πόρνη.

Κι έπειτα, με ρούχα ξεσκισμένα,

περιφέρεται στους δρόμους μ’ ένα μπουκάλι στο χέρι.

Παίρνει πολλά πρόσωπα.

Πού και πού μου μοιάζει ή κάποτε θυμίζει εσένα.

Όταν γίνεται εσύ, είναι άδικη.

Αδίστακτη.

Με τα πόδια ανοιχτά, περιμένει τους λεχρίτες με τη μεγάλη κοιλιά

και τις γεμάτες τσέπες.

Όταν γίνεται εγώ,

προσπαθεί να πλύνει το κορμί της απ’ τις πληγές,

από τα σπέρματα, τα σάλια.

Τις μυρωδιές.

Η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή.

Είναι αόμματη.

Στη θέση των ματιών της, έχει χαρτονομίσματα.

Το παιδί που πεθαίνει στις πέρα χώρες,

δεν τη γνώρισε ποτέ.

Ο ξένος δεν τη γνώρισε ποτέ.

Οι γυναίκες που ακρωτηριάζονται,

δεν τη γνώρισαν ποτέ.

Κι αναρωτιέμαι πια, πως ίσως δεν υπάρχει.

Ίσως να ‘ναι ένα παραμύθι,

για να κοιμόμαστε ανάλαφρα τις νύχτες.

….

Θα τύλιγα ευχαρίστως στο λαιμό μου ένα σχοινί,

καθώς η θλίψη μου είναι μεγάλη.

Όμως όχι καθίκια.

Σ’ αυτό το γύρο, είμαστε εμείς που κερδίζουμε.

Η Γωγώ Λιανού έχει εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές, με πιο πρόσφατη τη θλίψη καιρική