Λήθη

Θα’ ρθει η μέρα να ξεχάσω το «γιατί»,
όπως το είπες, τίποτα δε θα θυμάμαι.
Θα με δέσεις με αόρατα σχοινιά,
ένα πιόνι στην παρτίδα σου για να ‘μαι.

Νίκησα το φασισμό, δρέπω τις δάφνες μου,
περήφανος διαβαίνω την καθημερινότητά μου.
Ξέχασα όμως να σκοτώσω τα παιδιά του,
πληρώνω τώρα την ηλιθιότητά μου.

«Ο Γκαίμπελς ζει», μόνο προφταίνω να κραυγάσω,
μεταμφιέζεται σε «in» διαφημιστή.
Είν’ υπουργός, πλανητάρχης κι αρχιεπίσκοπος,
φοράει τη μάσκα ενός μαϊμού αγωνιστή.

Μπαίνει στον Τύπο, στα δελτία των οκτώ,
για να μου βγάλει ψέματα όλες τις αλήθειες,
και να μου πει πως ξέρει εκείνος το σωστό,
να με βαλτώσει σε ανούσιες συνήθειες.

Νόμισα πως τον σκότωσα, κάπου στο Βερολίνο,
μα τα παιδιά του σκόρπισαν σ’ ανατολή και δύση.
Μάσκα Δημοκρατίας, φόρεσαν και τα πίστεψα,
γι’ ανταμοιβή ετοιμάζουνε την τελική μου λύση.

Μόνο αν κοιτάξεις λίγο πίσω από τις μάσκες,
τ’ αυτιά να κλείσεις στα ωραία λόγια που τρελαίνουν,
ίσως η πραγματικότητα, τελικά σε εκπλήξει,
και καταλάβεις πως τους φούρνους προθερμαίνουν.

30/4/1945, η ημερομηνία που ο κόσμος νόμισε πως τελείωσε με το ναζισμό. Ας έχουμε το νου μας, τα φίδια γεννάνε συνέχεια.

Άρης Κωνσταντίνου