Με τη δική σου σιωπή

Ένα ποίημα για το πώς αντιμετώπισαν κάποιοι την είδηση των θανάτων των ανθρώπων που απανθρακώθηκαν στις πυρκαγιές…

Με τη δική σου σιωπή

Τα σώματα δεν βάζω κάτω να μετρήσω.
Τους ανθρώπους που κραύγασαν δεν τολμώ να προσθέσω.
Και τ’ άθροισμα αν βγει, θα ‘ναι από στάχτη μουτζουρωμένο
και πάντα λανθασμένο.
Πάντα.

Γιατί ποιος αριθμός εκφράζει τη ζωή που χάθηκε;
Ποιος αριθμός περιλαμβάνει το «ήταν», το «είναι» και το «θα ήταν»;
Ποιος αριθμός εκφράζει ένα μέλλον που δεν εκπληρώθηκε;
Ποιος αριθμός εκφράζει την τραγωδία μιας ζωής που δεν ζήσανε;
Με τι ακέραιο να απαντήσεις σ’ αυτήν την κραυγή;

Αν «ένας» εσύ κι εγώ άλλος «ένας»,
και ανθρώπων μαθηματικά μάς αθροίσουν και δώσουνε «Δύο»,
στους πόσους σταματάμε να προσθέτουμε κι άλλους;
Πόσα «Ένα» θα μας φτάσουν στο «Αμέτρητοι ήταν»;
Τις καμένες κραυγές – πες μου – πώς τις αθροίζεις;

Ποιο σύμβολο θα σκαρφίσεις για να τις ξεχωρίσεις;
Ποια ψυχρή λογική θα κλητεύσεις;
Ποια αριθμητική ξέρεις που να μετράει κραυγές;
Για πόσο θα μετράς, ώσπου να χάνεις το μέτρημα;

Γι’ αυτό συλλογίσου πιότερο και μην μετράς.
Συλλογίσου: Γεννήθηκε σάμπως ο άνθρωπος για να πεθάνει;
Συλλογίσου το «ένα» και το «άπειρο»
και τι απ’ τα δυο αρμόζει περισσότερο στη ζωή.

Κι αν μόνο ένας, πούνε, πως κάηκε,
κι εσύ μ’ απάθεια κατανεύσεις,
συλλογίσου!
πως κάτι μέσα σου μηδενίστηκε,
για να φτάσεις να απαντάς σ’ ανθρώπου κραυγή
με τη δική σου σιωπή.

Ναι…
Κάτι μηδενίστηκε
– ίσως ο κόσμος ολάκερος –
με τη δική σου σιωπή.

Ηλίας Κοντανδριόπουλος