Μια όμορφη μέρα

Πέρασε η καταιγίδα.
Αυτός ο τρόμος, ο πανικός στο άκουσμα κάθε σταγόνας να πέφτει με δύναμη στο έδαφος,
να χαστουκίζει με το κρύο σώμα της την αδύναμη και ταλαιπωρημένη σάρκα των ανθρώπων…
Τώρα όμως όλα άλλαξαν.
Πλημμύρισε ο ουρανός με χρώματα θαμπά.
Με ένα άγριο αλλά συνάμα ήρεμο φως που ψιθυρίζει καθησυχαστικά “Όλα θα πάνε καλά!”
Σαν μια καινούρια μέρα που ήρθε να πάρει πίσω όλη την δυστυχία του κόσμου.
Κι εγώ, που μες την θλίψη βυθιζόμουν
-μία θλίψη που σου κατασπαράζει την καρδιά-
τώρα γεύομαι την γλυκιά πλευρά της θλίψης.
Είναι ήρεμη, σαν το απαλό χάιδεμα ενός αγνώστου στα κόκκινα μάγουλα που είχες παιδί.
Έχει χρώμα!
Ένα χρώμα κίτρινο που μοιάζει με την ελευθερία.
Έτσι ήρθε να ελευθερώσει κι εμένα από την οργή της προσδοκίας.
Κι αυτός ο ουρανός, που δεν μπορώ πια να διακρίνω από την κίτρινη ομίχλη με την οποία σκεπάστηκε,
με άφησε να γευτώ μια στιγμιαία γαλήνη.
Τώρα πια μπορώ να το πω με σιγουριά,
ότι ήταν μια όμορφη ημέρα!

Κλεοπάτρα