“Μια προσπάθεια να την πλησιάσω, να την ψηλαφίσω, να τη φορέσω· για να πω πως ακόμη τη θυμάμαι…”
“Ένα περφόρμανς αφιερωμένο όχι μόνο στη γιαγιά μου Γεωργία, αλλά σε όλα τα θύματα του κόβιντ και στους αγαπημένους αυτών.”
Μια προσπάθεια να την πλησιάσω, να την ψηλαφίσω, να τη φορέσω· για να πω πως ακόμη τη θυμάμαι.
Ένα περφόρμανς αφιερωμένο όχι μόνο στη γιαγιά μου Γεωργία, αλλά σε όλα τα θύματα του κόβιντ και στους αγαπημένους αυτών.
Αν και πέρασαν 3 χρόνια, ο χαμός της είναι μια καλοδιατηρημένη πληγή στο σώμα. Γιατί τους άφησαν να πεθάνουν βουβά, απομονωμένοι, πάνω στις αποστειρωμένες κλίνες των νοσοκομείων να αποπλέουν ολομόναχοι προς το τίποτα τους, αποκλείοντας κάθε κίνηση τρυφερότητας και στοργής από τους δικούς τους, κι αντίστροφα. Και όταν πέθαναν, μας υπέδειξαν ένα βουβό πένθος, μια φοβισμένη βιαστική τελετή με περιορισμένο αριθμό ατόμων, έχοντας μπροστά μας σφραγισμένα φέρετρα· με αυτούς μέσα γυμνούς και τυλιγμένους σε πλαστικές σακούλες.
Και σκέφτομαι – οργισμένος, από τον Κικίλια ως τον Πλεύρη μέχρι και τον σημερινό υπουργό υγείας Α.Γεωργιάδη βλέπουμε να ακολουθούν όλοι τους πιστά το ίδιο αφήγημα: ότι το εθνικό σύστημα υγείας είναι καλά οργανωμένο, σύγχρονο και λειτουργικό.
Η αλήθεια απέχει πολύ από τα λεγόμενα τους – εν μέσω πανδημίας φάνηκε ξεκάθαρα ο καταποντισμός του ΕΣΥ – και το ότι τα δημόσια νοσοκομεία αντέχουν ακόμη, το οφείλουμε μονάχα στις κουρασμένες πλάτες των εργαζομένων.
Τέλος πάντων, τι να περιμένει κανείς από έναν τρελαμένο κόσμο που συνεχώς καταρρέει.
Κρύα συννεφιασμένη μέρα η σημερινή, όπως ήταν και τότε. Το φως δεν έφθανε σε αυτό εδώ το πράσινο λοφάκι (ο κόμβος μπροστά από το νοσοκομείο). Θυμάμαι είχα έρθει και περίμενα το λεωφορείο για να με επιστρέψει σπίτι, αφού προηγουμένως είχα -χωρίς επιτυχία- προσπαθήσει να τη δω. Είχα ξαπλώσει απροσποίητα στο μουσκεμένο χώμα, τα αμάξια έτρεχαν το ένα πίσω από το άλλο σαν πικραμένες καρακάξες που τους χάλασαν τη φωλιά, και τριγύρω είχαν ξεφυτρώσει κάτι μικρές ασθενικές ανεμώνες (από εκεί και ο τίτλος της ποιητικής συλλογής). Η αλήθεια είναι πως την θυμάμαι όλο και πιο αμυδρά· την παρουσία της στην αυλή, με το φως του ήλιου να σκάει πάνω της χίλια χρώματα και εκείνη· εκείνη τελικά να εξατμίζεται, με τον αέρα να αλυχτά παντού το όνομα της – όμως η ζωή προχωρά ακόμη, κάπως πια παραιτημένα.
Νοσοκομείο Πύργου, 21/01/2025
Δημήτρης Ρογγίτης
