Μοιρολόι

Παράξενα σημάδια μου μιλούν στα όνειρά μου
Πουλιά βραχνά που κρώζουν χωρίς σταματημό
Με γλώσσα ακατάληπτη τρυγούν τα σωθικά μου
Και για έναν άλλο διηγούνται μισεμό.

Εκεί μακριά στο πέλαγος μου δείχνουν τα σημάδια
Μάνες απαρηγόρητες στου ερέβους τον γκρεμό
Τη θάλασσα να υψώνεται να πνίγει στα σκοτάδια
Ψυχές ανυπεράσπιστες που ψάχνουν ριζικό.

Και τα πουλιά πετάμενα και οι ψυχές στον Άδη
Θα μαρτυρούν αέναα ετούτο το κακό
Κι ένα τραγούδι θλιβερό θ’ ακούγεται το βράδυ
Σαν μοιρολόι στου πέλαγου τον υγρό αφανισμό.

Ο ήλιος δεν ανέτειλε στις πόλεις τους – στρατώνες
Κι ένας θεός τους όρισε για πάντα στη σιωπή
έλυσαν τους κάβους τους και φεύγουν στους αιώνες
Στην Ιστορία θα γραφτεί  του ανθρώπου η ντροπή.

                                                     Ευαγγελία Κούρτη