Ο δάσκαλος της λευτεριάς

—Δάσκαλε, άραγε γιατί ματώνει η ψυχή σου
κι είναι τα μάτια σου υγρά και η φωνή σου τρέμει;
–Τον τόπο που ήμουν δάσκαλος δράκοι τον καταχτήσαν
και διαφεντεύουν το λαό, ληστεύουνε το βιος του.
Πείνα, αρρώστιες, συμφορές θερίζουν τους ανθρώπους,
που κλείστηκαν στα σπίτια τους κι ο φόβος τους ορίζει.
Στρατιώτες πάνοπλοι παντού στους δρόμους τριγυρνάνε,
για να φυλάγουν τις σοδιές πανούργων αφεντάδων.
Βουβά έχουν μείνει τα σχολειά, χωρίς παιδιών το γέλιο
κι η άνοιξη δε λέει να ‘ρθει, να φύγει ο χειμώνας…

Μα κάποιοι δεν αντέχαμε να μας πατούν στο σβέρκο.
Βγήκαμε πάνω στα βουνά, αντάρτες ορκισμένοι
να πολεμάμε τ’ άδικο, τους άτιμους δυνάστες
και να κρατάμε ζωντανή τη φλόγα του Αγώνα,
ώσπου να γίνει πυρκαγιά τα κτήνη ν’ αφανίσει…

Τα χρόνια όμως πέρασαν, γέρασε το κορμί μου
και καρτερώ τους δυο μου γιους που γίναν παλικάρια
και τους παλιούς μου μαθητές που έχουν μεγαλώσει
να πάρουνε τη θέση μου κι εγώ να πάω να γείρω,
να ονειρευτώ τη Λευτεριά και το Λαό μου Αφέντη…

(13/3/2021) 

Δημήτρης Βαλαής
δάσκαλος, Νάουσα

ΥΓ: 1. Στη μνήμη του Μάνου Δούκα, μαζί με τα θερμά μου συλλυπητήρια στη σύντροφό του Νινέττα Αλτάνη. Πάνε χρόνια πολλά από τότε που -υπηρετώντας στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Μεταμόρφωσης Αττικής- είχα τη χαρά και την τιμή να τους γνωρίσω και να συμπορευτούμε σε κοινούς αγώνες…

      2. “Όποιος για το δίκιο δεν παλεύει, θα ζει και θα πεθαίνει σα ραγιάς”! Αξίζει, νομίζω, να θυμηθούμε οι παλαιότεροι και να γνωρίσουν οι νεότεροι δυο υπέροχα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου με παρόμοιο θέμα. Αποτίουν και αυτά φόρο τιμής στο δάσκαλο-αγωνιστή διαχρονικά. Το πρώτο (“Ο δάσκαλος”) σε στίχους του Κ. Βίρβου με το Λάκη Χαλκιά, και το δεύτερο (“Ο γέρο δάσκαλος”) σε στίχους του Κ. Χ. Μύρη με τη Μαρία Δημητριάδη (το ακούσαμε και απ’ τη Νατάσσα Μποφίλιου στην εκδήλωση που έκανε το ΚΚΕ για να τιμήσει το Γιάννη Μαρκόπουλο).