Ο δρόμος της επανάστασης

Υπάρχει πάντα στη μέση της Πολιτείας
ένας δρόμος αβάδιστος.
Ποτάμια περνούν από μέσα του,
ουρανοί χορεύουν στο βάδισμά του
πινελιές χρώματα ξεχύνονται
στις άκριές του οι ορμές του ήλιου
συνομιλώντας αόρατα με τους ποιητές,
τους εργάτες, τους τυραννισμένους.

Σ’ αυτόν το δρόμο ακούγονται μόνο
οι άριες των αστεριών
και τα πουλιά που ξεσηκώνονται τη νύχτα
κάθε νύχτα
κι αλλαφτοφτερουγούν απ’ τη χαρά τους.
Κι ανέμελα τότε οι διαβάτες του
αποκοιμιούνται στα πεζοδρόμια
στεριώνοντας εκεί τα αβάδιστα ακόμα βήματά τους,
μετρώντας με το καρδιοχτύπι τους
την περηφάνια τους,
αρχαία επιθυμία που πέρασε στην αιωνιότητα.

Αυτός ο δρόμος
αναπαύεται μες στις οδύνες
εκείνων των ανθρώπων
που τον σηκώνουν στους ώμους τους
σαν να ιερουργούν το μόχθο τους
με χαραγμένα τα αρχικά τους: Επαναστάτες

Ευαγγελία Κούρτη