Ο πρώτος νεκρός του Πολυτεχνείου | Στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου

Δημοσιεύουμε δυο ποιήματα που έγραψε για το Πολυτεχνείο και μας έστειλε η αναγνώστρια-φίλη της Κατιούσα, Βέρα Δόγια.

Ο πρώτος νεκρός του Πολυτεχνείου

Τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου,
ένα παιδί έτρεχε στους δρόμους
Συμμετείχε στην εξέγερση του Πολυτεχνείου
Και τραυματίες κουβάλαγε στους ώμους

Ρίσκαρε τη ζωή του
Για να σώσει τις δικές του ζωές
Και λίγο πριν, έσμιγε την κραυγή του
Με των φοιτητών τις ατρόμητες φωνές

Ήταν ένα από τα γενναία παιδιά
Που δε φοβηθήκαν τη δικτατορία
Κι όταν ξεκίνησε η σφαγή
Τους συναγωνιστές του φρόντιζε με αυτοθυσία. 

Δεκαεφτάχρονο παιδί
Και είχε όλη τη ζωή μπροστά του
Μα δεν πρόλαβε να τη χαρεί
Σφαίρα βρήκε την καρδιά του

Σύμβολο αγώνα έγινε τότε το όνομά του
Και ύμνησαν οι ποιητές τη γενναιότητά του
Ήταν του Πολυτεχνείου ο πρώτος νεκρός
Το όνομά του: Διομήδης Κομνηνός. 

Στη μνήμη των αγωνιστών του Πολυτεχνείου

Εμείς δε μείναμε σιωπηλοί,
Δεν κοιτάξαμε τη δουλειά μας.
Όλοι μαζί υψώσαμε περήφανη φωνή
Παλέψαμε για τα ιδανικά μας

Κλειστήκαμε στο Άσυλο εκείνη την ημέρα
Ξέροντας πως θα γράψουμε ιστορία
Να ακουστεί η κραυγή μας πέρα ως πέρα
Να ορθώσουμε ανάστημα στην τυραννία. 

Φοιτητές και εργάτες, η νέα γενιά
Που τον κίνδυνο μπορούσε να αψηφά
Συνθήματα φωνάζαμε αντιδικτατορικά
Για το δίκαιο του λαού γίναμε μια γροθιά 

Φωνή λαού, οργή Θεού
Κι αν δε μιλούσε κανείς, φωνάζαμε εμείς
Το δίκαιο απέναντι στα όπλα του ισχυρού,
Ήταν ο ορισμός του δικού μας ξεσηκωμού

Απέναντι στον ένοπλο στρατιώτη
Στάθηκε υπερήφανη η εξεγερμένη νιότη
Πλήθος ανθρώπων έτρεχε κοντά μας,
«Τα παιδιά στο Άσυλο είναι παιδιά μας!».

Μισός αιώνας πέρασε απ’ το εβδομήντα τρία
Μα οι εξεγέρσεις δε μπαίνουν σε μουσεία.
Πάντα των νέων ο ηρωισμός θα γράφει ιστορία
Κι οι νέοι αγώνες θα γεννούν Πολυτεχνεία. 

Πάντα μια φωνή θα σπάει τη σιωπή
Θα αγωνίζεται ενάντια στην αδικία
Αίτημα ιερό, σύνθημα πάντα επίκαιρο, διαχρονικό
Θα αντέχει πάντα στον καιρό
Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία.

Βέρα Δόγια