Σώσε με

Σώσε με…σε παρακαλώ. Σώσε με είναι ανάγκη. Από την μοναξιά… Από την αφόρητη ρουτίνα, και από κάθε μηχανική επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα.

Σώσε με από την ανία μου τις καθημερινές, και από την ανία μου τα Σαββατοκύριακα. Από τους φίλους μου που κάναν οικογένειες και εξαφανίστηκαν στη φούσκα τους.

Σώσε με από το επαγγελματικό αλλά κυρίως από το υπαρξιακό μου άγχος που προσπαθώ να το θάψω με όποιο κόστος.

Σώσε με από το σώμα μου που διψάει για ηδονή.

Σώσε με από την παγερή αίσθηση ενός διπλού κρεβατιού που είναι έτσι μόνο λόγω διαστάσεων.

Σώσε με από τη διαπίστωση πως όλες οι πρώην μου κάναν παιδιά και οικογένειες.

Σώσε με από την χρόνια αίσθηση του ανικανοποίητου. Το κουτάλι φεύγει από το τραπέζι και μέχρι να φτάσει στο στόμα η σούπα χύθηκε…φρονιμίτες δαγκώνουν κρύο μέταλλο. Τι να κάνουμε την επόμενη φορά ίσως είστε τυχεροί.

Σώσε με από τη δίψα που με στέλνει να  σε ψάχνω στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα Derby, Γρανάδα, Χαλκίδα, Ηράκλειο, Εδιμβούργο και όπου αλλού…

Σώσε με από τα κλισέ «όλοι μας κουβαλάμε βαλίτσες». Τις δικές μου τις σιχάθηκα, πειράζει να τις παρατήσω παρακαλώ;

Σώσε με από όλα τα ψυχολογικά μου, τα παιδικά μου τραύματα και κάθε τι που με σκοτεινιάζει.

Σώσε με ξανά από τη μοναξιά…αυτή την ατέλειωτη την αφόρητη μοναξιά. Η Κατερίνα έλεγε στα 80’s πως η μοναξιά είναι ένα τσεκούρι που όλο γυρίζει γυρίζει πάνω από τα κεφάλια μας. Η μοναξιά σήμερα είναι ένα άδειο μπουκάλι κρασί μπροστά σε μια οθόνη youtube…μαζί με το hangover της επομένης. Την χρονιά που γεννήθηκα ο Ian Curtis τραγουδούσε για unknown pleasures…Άγνωστες χαρές για φαντάσου…σώσε με από το τρόμο πως θα ξεχάσω πως είναι να είσαι κάπου…

Σώσε με από της αυτολύπηση και από όλους τους μπουκοφσκικούς μύθους της απομόνωσης!

Σώσε με από το άσκοπο και τελείως random καυλάντισμα στα social media.

Σώσε με από το να είμαι μονίμως drama queen.

Σώσε με από τα στιγμιότυπα αγάπης που με κατακλύζουν από παντού.

Σώσε με από αυτό που νοσταλγώ ενώ ποτέ δε το είχα στα αλήθεια.

Σώσε με από την αυταπάτη πως κάπου κάπως δεν μπορεί.

Σώσε με από όλο τον παιδιάστικο θυμό που κρύβω κάθε φορά που δεν θες να το κάνεις.

Έλα να σχεδιάσουμε μαζί την σωτηρία μου, και θα την καμουφλάρουμε καλά. Θα πασπαλίσουμε ρομαντικό hollywood από πάνω, και κανείς δε θα καταλάβει το ψέμα. Θα το πλασάρουμε όμορφα και άντε και γαμήσου και εσύ ryan gosling και το γαμωσημειωματάριο σου, έχω παραπάνω φαντασία από τους σεναριογράφους σου να πάρει ευχή. Έλα και μην αργείς να χαρείς και άμα ήμουν σκύλος ήδη θα ‘βλεπες την ουρά μου να κουνιέται. Έλα να φανταστούμε το πιο τέλειο ψέμα, έλα και ας μην έχει νόημα για κανέναν. Έλα και ας μην χρειαστεί να μπει καν μια χαρούμενη τελεία στο κείμενο αυτό.

Κώστας Κλίτσας