Στα εξεγερμένα σύννεφα

Μέρες τώρα περιεργάζομαι τη λύπη των σύννεφων
Με αγνή εξωστρέφεια συνομιλούν μαζί μου.
Τα λόγια τους βαριές βουβές σταγόνες
δάκρυα και ιαχές, ανάπαιστοι κι ελεγείες
συντριβή στο κατευόδιο του ήλιου.

Μέρες τώρα αφουγκράζομαι τη λύπη των σύννεφων.
Μέσα από μυστικά περάσματα
ανάσες πουλιών τελευταίες, ανεκπλήρωτες, ανήσυχες
που υψιπετούν ν’ αγγίξουν των σύννεφων τη θλίψη.

Βροχή τα μάτια ψιχαλίζουν
όταν τα σύννεφα κοιμούνται.
Τότε αναθαρρούν τα πουλιά
κάτω απ’ τις τσιμεντένιες στέγες
ξεπετάγονται, ανασαίνοντας κι αυτά
μια κάποια οσμή ονείρου.

Τα πρόσωπα της νύχτας ζηλεύουν τα εξεγερμένα σύννεφα
καταπώς μου μιλούν, κάτω απ’ τα πέπλα της σιωπής
γυρεύοντας μεσάνυχτα τον όρκο της αγρύπνιας
αναγκαιότητα ασύμφορη για των ανθρώπων το μέτρο.

Στο γυμνωμένο δάσος τρεκλίζει η μέρα
σαν από λήθαργο να σηκώθηκε βαριά
σκορπίζοντας την τέφρα της στων σύννεφων τη λύπη.

Ανάσες πουλιών τελευταίες, ανεκπλήρωτες, ανήσυχες
ζυμωμένες στην αιώνια παλίρροια της φύσης.
Μέρες τώρα αφουγκράζομαι τη λύπη των σύννεφων
Σαν αίμα που ασφυκτιά στις φλέβες η εξέγερσή τους.

                                                                 Ευαγγελία Κούρτη

Φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC