Στη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών

Υπόσχομαι από καρδιάς ότι δε θα ξεχάσω
Για το έγκλημα ετούτο δε θα πάψω να μιλώ
Χρέος το νιώθω ιερό ποτέ να μη σωπάσω
Στη μνήμη των νεκρών το χρωστάμε όλοι αυτό. 

Καμιά συγγνώμη δε θα είναι αρκετή
Για εκείνους που σκοτώθηκαν στα τρένα
Για την καρδιά της μάνας που αιμορραγεί
Για των νεκρών  και των τραυματιών το αίμα. 

Για τον πατέρα που γονατιστός θρηνεί
Για όσους χάσανε  γονείς, αδέρφια, φίλους, άνθρωπο δικό τους
Για εκείνους που υπέφεραν πολύ
Για εκείνους που τραυματισμένοι γύρισαν στο σπιτικό τους. 

Και η κοιλάδα των Τεμπών για πάντα θα θυμίζει
Αυτής της χώρας  την υπέρτατη ντροπή
Ανθρώπινες ζωές να μην υπολογίζει
Με μία φράση: “πάμε κι όπου βγει”.

Βέρα Δόγια