Στον Δημήτρη Κοτζαρίδη

Συγκλονισμένος από τα γεγονότα εκείνης της ημέρας (ήμουν τότε πεμπτοετής φοιτητής), από τη ζωντανή θέαση της μάχης έξω από τη Βουλή και από τη σκηνή της ανακοίνωσης του θανάτου, που πάγωσε όλη την πλατεία Ομονοίας, μόλις το βράδυ γύρισα σπίτι, κάθισα γρήγορα στο γραφείο και με μια ανάσα σχεδόν έστειλα έναν μικρό αποχαιρετισμό…

Αφιερωμένο στο νεκρό οικοδόμο Δημήτρη Κοτζαρίδη

Στο Δημήτρη Κοτζαρίδη

Φίλε μου,

δεν σε γνώρισα ποτέ, δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω.

Μα σε ξέρω καλά,

.                .χιλιάδες μιλάνε για σένα

στο δρόμο, στο γιαπί, στο εργοστάσιο, στο μαγαζί.

Ακούω τη φωνή σου.

Ξέρω τα δυο σου χέρια,

χέρια δουλεμένα, έφτιαξαν πολλά,

βαστούσαν γερά μια κόκκινη παντιέρα.

Θυμάμαι καλά το σίγουρο γέλιο σου

καθώς έδενες τα μπράτσα σου με τα μπράτσα φίλων

και ’φτιαχνες τον πιο γερό τοίχο

.                .να ζωγραφίσω τα όνειρά μου.

Μην ξεχνάς το «ευχαριστώ» που σου ψιθύριζα τότε.

Πώς να ξεχάσω το δάκρυ σου,

όταν ο ουρανός έπεφτε πάνω

στο Βελιγράδι, την Καμπούλ, τη Βαγδάτη.

Είσαι ξεχωριστός

γιατί είσαι με εκείνους

που ζουν και πεθαίνουν για να παλεύουν

για τα δυο σου παιδιά και τα παιδιά του κόσμου,

για όλους και για μένα,

για τη δουλειά που σου κλέψανε,

για το ψωμί που σου αρπάξανε,

για τη λεφτερία που σου αλυσοδέσανε.

Έδωσες τα χρόνια σου

.                .για ν’ ανθίσει το μέλλον.

Σε ευχαριστώ για το σπόρο που έσπειρες

.                .στου ραγιά το χωράφι.

.                                .Εσύ είσαι πατριώτης!

Μη στεναχωριέσαι όμως.

Κάποιος άλλος θα βρεθεί

να πάρει την αγία θέση σου

.                .στο ποτάμι που κυλά μόνο μπροστά.

Σε ξορκίζω να ξεχαστείς για πάντα

μόνο όταν πεθάνει και η τελευταια ελπίδα,

μόνο όταν ο αφέντης νικήσει για πάντα το δούλο.

*

Όποιος είναι έτοιμος να πεθάνει

για το χαμόγελο, τη ζωή, το δίκιο όλων,

είναι παντοδύναμος!

Μάκης Ευαγγελάτος

Αθήνα, 20/10/2011