Τα φουγάρα – Αριστοτέλους και Ηπείρου

Τα φουγάρα

Θάνατος μυρίζει στα φουγάρα
των πόλεων με γκρίζα αναπνοή
επέμενες πως ήταν αναγκαίο
μαζί τους να γεράσουμε κι εμείς

Ομίχλη στο λιμάνι του Περαία
μεθά η πόλη με τσιγάρο και ρακή
κοιτάς το πρόσωπό σου στον καθρέφτη
και δε βλέπεις παρά μόνο τη βροχή

Απ’ τα Καμίνια στη Καστέλα
είναι μεγάλη η διαδρομή
οι καιροί μένουνε πάντα ίδιοι
και συ μου λες να κάνω υπομονή

Δώσ’ μου μια μέρα που να λάμπει
ένα σπίτι δίχως πυρετό
έναν εργάτη να γελάει
και θα πιστέψω στο θεό.

***

Αριστοτέλους και Ηπείρου   

Σε είδα στη γωνία σαν χαμένη
να στέκεις και τον κόσμο να κοιτάς
όμορφη παλιά αγαπημένη
στα μάτια σου φυσούσε ένας χιονιάς

Τρεχάλα η ζωή δεν περιμένει
σ’ άφησα μονάχη μια υγρή βραδιά
τα ίχνη σου χαθήκαν μες το χιόνι
του κόσμου που δεν ξέρει ν’ αγαπά

Αν φταίξαμε κι οι δυο μας δεν το ξέρω
δεν ρώτησα ποτέ πώς τα περνάς
αγώνες και ιδέες ξεχαστήκαν
δεν έχεις τώρα κάπου ν’ ακουμπάς

Η γωνία Αριστοτέλους και Ηπείρου
μου στοιχειώνει από τότε τη ζωή
λίγα βήματα μου μένανε να κάνω
μα εγώ διάλεξα και πάλι τη φυγή

Ζ. Κ.