Το μοιρολόι μιας Μάνας

Πουλί μου εσύ μονάκριβο,
Πουλί ξενιτεμένο
Από τα χέρια σ’ άφησα,
Στις θάλασσας το κύμα.

Τα σπλάχνα που σε γέννησαν, τα σπλάχνα μου, πονάνε.

Εσύ κλωτσάς τη μήτρα μου,
Τον κόσμο να γνωρίσεις
Που να ‘ξερες μονάκριβο,
Πως δε θα τον εζήσεις.

Που να κοιμάσαι άραγε; Σε ποιό βυθό, μονάχο;
Που να κοιμάσαι άραγε; Επάνω σ’ ένα βράχο;

Αχ  πουλί να ήσουνα,
Ψηλά για να πετάξεις
Σου κλέψαν τον χρόνο μάτια μου,
δεν πρόλαβες να γεράσεις.

Ω, να’ ταν ο ωκεανός μία μήτρα να γεννήσει,
Όλα τα παιδιά που χάθηκαν σ’ αυτό το αλισβερίσι.

Έφυγες και έσβησαν του κόσμου μου τα φώτα,
Έφυγες και άναψε του κόσμου τούτη η φλόγα.

Σοφία Σαλπιστή

Στη μνήμη των αδικοχαμένων συνανθρώπων μας

14/06/23