Του Ρήγα το σπαθί (αφιερωμένο στη Μάγδα και τον Παύλο Φύσσα)

Δεν έχω ανθούς, μαλάματα κι άνοιξες να χαρίσω
ποιήματα έχω ακριβά τη γύμνια μας να ντύσω
Δεν έχω μάγισσας ραβδί κι αθάνατο νερό
έχω της μάνας την κραυγή απ’ άγριο καιρό

Αυτή σε φέρνει μιαν αυγή
σ’ άγονη, διψασμένη γη
μες στη δική της αγκαλιά
είδες της μέρας τη θωριά

Πέρδικες και μικρά πουλιά
τούτη σου δίνουν τη μιλιά
μα το χειμώνα το βαρύ
γίνεται κρότος η σιωπή

Λύκοι τριγύρω και σοφοί
ύπνο ζητούν κι υποταγή
απόκοσμα φαντάσματα
ανθρώπου ξεγελάσματα                                                                                                                  

Δεν έχω ανθούς, μαλάματα κι άνοιξες να χαρίσω
ποιήματα έχω ακριβά τον κόσμο ν’ αρμενίσω
Δεν έχω μάγισσας ραβδί κι αθάνατο νερό
έχω της μάνας την κραυγή απ’ άγριο καιρό

Αυτή βυζαίνει το παιδί
Που έχει του Ρήγα το σπαθί
Που έχει λαλιά τρυγόνας
και πείσμα της γοργόνας

Κι όλο το βλέπω να πετά
Ακροζυγιάζει τα φτερά
τραγούδι κάνει τη ζωή
πριν γεννηθεί σε άλλη γη.                        

                                      Ευαγγελία Κούρτη

Φωτογραφία: George Vitsaras / SOOC