“Είμαι γκέι, είμαι εξαρτημένος, είμαι ιδιοφυΐα” – Η δημιουργική αυτοκαταστροφή του Τρούμαν Καπότε
Ο εκκεντρικός συγγραφέας δημιούργησε με το μυθιστόρημά του “Εν ψυχρώ” το νέο για την εποχή είδος του “πραγματικού” μυθιστορήματος, που αποδείκνυε ότι συμβάντα της επικαιρότητας μπορούσαν να είναι εξίσου συναρπαστικά με οποιοδήποτε θρίλερ.
Η ευφυΐα και το ταλέντο του συναγωνιζόταν μόνο το ναρκισσισμό και τους εσωτερικούς του δαίμονες. Ο Τρούμαν Καπότε υπήρξε ταυτόχρονα ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες των ΗΠΑ του 20ού αιώνα και μία από τις πιο αγαπητές αρχικά και μισητές έπειτα μορφές της νεοϋορκέζικης αφρόκρεμας. Ο εκκεντρικός συγγραφέας δημιούργησε με το μυθιστόρημά του “Εν ψυχρώ” το νέο για την εποχή είδος του “πραγματικού” μυθιστορήματος, που αποδείκνυε ότι συμβάντα της επικαιρότητας μπορούσαν να είναι εξίσου συναρπαστικά με οποιοδήποτε θρίλερ.
Γεννήθηκε στις 30 Σεπτέμβρη 1924 ως Τρούμαν Στρέκφας στη Νέα Ορλεάνη, από έφηβη μητέρα και πατέρα που εργαζόταν περιστασιακά. Μεγάλωσε, μετά το χωρισμό των γονιών του, στις θείες του στην Αλαμπάμα. Το 1934 πήγε στη Νέα Υορκη με τη μητέρα του και τον Κουβανό πατριό του, που του έδωσε το επίθετό του. Από 8 ετών ήξερε πως θα γίνει συγγραφέας και μετά το σχολείο άρχισε να εργάζεται ως βοηθός συντάκτη στην εφημερίδα New Yorker. Άρχισε να γίνεται γνωστός με τα πρώτα του διηγήματα για τα οποία το 1945 βραβεύτηκε με το βραβείο “Ο Henry”. Το 1948 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά του “Άλλες φωνές, άλλα δωμάτια”, που δίχασε τους κριτικούς, αποσπώντας διθυραμβικές αλλά και βιτριολικές αντιδράσεις. Για το διήγημά του “Κλείσε μια τελευταία πόρτα” έλαβε και νέο βραβείο “O Henry”. Το δεύτερο μυθιστόρημά του The Grass harp κέρδισε πλατιά αναγνώριση το 1951 και την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το πολύ επιτυχημένο “Πρωινό στο Τίφανις” που δέκα χρόνια μετά έγινε ταινία με την Ώντρεϊ Χέιμπορν.
Η ιδιαίτερη προσωπικότητα και η καθιέρωσή του ως συγγραφέα τον κατέστησαν αγαπημένο παιδί του νεοϋορκέζικου τζετ-σετ. Κάθε άλλο παρά μετριόφρων, διαδήλωνε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του και δεν έκρυβε την εξάρτησή του από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. “Είμαι γκέι, είμαι εξαρτημένος, είμαι ιδιοφυΐα”. Το σημαντικότερο έργο του “Εν Ψυχρώ” άρχισε να γράφεται το 1959, με αφορμή ένα άρθρο για τη δολοφονία της οικογένειας Κλάτερ (;) στο Κάνσας.
Άρχισε να ερευνά την υπόθεση για λογαριασμό του New Yorker και στη διάρκειά της αναζήτησης οι δύο δράστες, Πέρι Σμιθ και Ντικ Χίκοκ συνελήφθησαν. Ο Καπότε καθηλώθηκε με το έγκλημα και απρόσμενα το κάνει θέμα του μυθιστορήματος “Εν ψυχρώ” που λόγω της μακροχρόνιας δίκης χρειάστηκε έξι χρόνια για την ολοκλήρωσή του. Η δημοσίευσή του το 1966 αποτέλεσε εκδοτικό γεγονός, προσελκύοντας τεράστια δημοσιότητα. Η φήμη του Καπότε ήταν στο απόγειό της, όπως πιστοποιεί το τεράστιο πάρτι “Black and White Ball” που διοργανώθηκε με 500 καλεσμένους στο ξενοδοχείο Plaza, δημιουργώντας πάταγο στον κοσμικό τύπο διεθνώς.
Την επόμενη 8ετία ο Καπότε έπεσε σε τέλμα λόγω των καταχρήσεων, ενώ το 1975 δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Esquire το τελευταίο κεφάλαιο του τελικά ανολοκλήρωτου μυθιστορήματός του “Answered Prayers”. Οι σκανδαλώδεις αποκαλύψεις του για τη νεοϋορκέζικη ελίτ, που κατέληξαν και σε μία αυτοκτονία, είχαν ως αποτέλεσμα τον εξοστρακισμό του από το τζετ-σετ, οδηγώντας τον σε έναν ακόμα πιο σκοτεινό κύκλο καταχρήσεων. Το 1979 υποβλήθηκε σε αποτοξίνωση και τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε η τελευταία του συλλογή διηγημάτων “Μουσική για χαμαιλέοντες”.
Πέθανε στις 25 Αυγούστου του 1984 από υπερβολική δόση χαπιών. Το 2006 βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία “Καπότε” που πραγματεύεται κυρίως την περίοδο συγγραφής του “Εν ψυχρώ”. Για την ερμηνεία του ο πρωταγωνιστής Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, που έμελλε επίσης να πέσει θύμα των εξαρτήσεών του, βραβεύτηκε με Όσκαρ Α’ ανδρικού ρόλου.
