Φθινοπωριάτικη συνήχηση

Η Φωτιά

Μια ψηλή φωτιά κατοικεί μέσα στις φλεγόμενες λέξεις.

Μέσα στο ασίγαστο πάθος τους που αναπτερώνει  το χρόνο και τη μνήμη, που καταστέλλει τις ρυτίδες και τα δάκρυα, που μετριάζει τους σωματικούς πόνους και το συναισθηματικό βάρος της καρδιάς, με ένα μοναδικό σκοπό, με μια μονάχα βλέψη: να γονιμοποιήσει και, να απελευθερώσει μια έντονη παρόρμηση κι ένα ουσιαστικό στασιαστικό στοχασμό!

Κι ας τρέχει ο καιρός στον κατήφορο, στην παρακμή και στον ξεπεσμό.

Κι ας μη στέγνωσαν ακόμα στα λασποτόπια της γης το αίμα, τα υγρά μάτια κι οι πληγές.

Κάποτε θα φτάσει εκείνη η επική στιγμή για να ανακτηθεί ο χαμένος χρόνος γιατί άλλοτε είναι η σπορά κι άλλοτε ο θερισμός…

Σ’ αυτή τη φευγαλέα αστραπή του νου,  σ’ αυτή την ξαφνική λάμψη της ψυχής που συμβάλλουν στη γοργή σύγκληση κάθε κενού χώρου  που μεταμορφώνει τον καιρό, μια αυτούσια προσδοκία θα ανάψει ξανά, σαν πύρινο κοράλλι στο σκοτάδι, ως απότοκο, για να εγερθούν οι παιδεμένες μας καρδιές, για να συντρίψουμε από κοινού το τείχος της μόνωσής μας, για να σπάσουν πάραυτα οι αβάστακτες αλυσίδες της άχρονης σκλαβιάς.

Να βρουν επιτέλους ήλιο, φως και νερό για να συγκατοικήσουν, η ειρήνη, η ασφάλεια και η δικαιοσύνη, πάνω στο απαθές και στο αποστασιοποιημένο χώμα.

Κι ύστερα, ως φυσικό επακόλουθο, θα υψωθούν και οι ηθικές συνειδήσεις όλων των κριματισμένων όντων της δημιουργίας, αγέρωχες κι απελευθερωμένες,  ως το υπερούσιο θάμβος των οριζόντων,  μέσα από τούτη τη μνημειώδη στιγμή της άγιας αποκάλυψης.

Για να δοθεί άλλη μια ευκαιρία στον κόσμο της οδύνης.

Για να διαπιστώσουν ακόμα κι  οι πιο δύσπιστοι πως σε κάθε κυκλική διαδικασία  το κάθε σημείο της είναι ταυτόχρονα και τέλος και αρχή.

Για να δηλώσουν την πίστη τους κι οι πιο επιφυλακτικοί  στην εξομολόγηση, στην άφεση και στη λύτρωση.

Για να αποδεχθούν κι οι αδαείς  ως απαραβίαστη αλήθεια την αλληλουχία και τη συνεκτικότητα του σώματος και της ψυχής.

Για να αναζητήσουν και, για  να εντοπίσουν οι εκτοπισμένοι και οι αποδιωγμένοι τον έσω παράδεισο, τον άλλο ουρανό.

Για να γίνει επιτέλους ορατό  κι αντιληπτό το έχει της καρδιάς τους, σε εκείνα τα μελανά σημάδια των χαλύβδινων ήλων, στις αργασμένες παλάμες και στα καταβεβλημένα πέλματα του στιγματισμένου και του καταδικασμένου σε οικτρό, σταυρικό θάνατο, προφήτη,…

Δούλο κι επαίτη

Δούλο κι επαίτη σ’ έχει τάξει η μαύρη μοίρα,
μα εσύ να ζεις με του Ηράκλειτου την πείρα,
στα σταυροδρόμια των ανέμων κι αν βρεθείς
του πάνω κόσμου τα θεριά μη φοβηθείς.

Σκύψε να ψαύσεις της θυσίας τ’ άγιο χώμα
κι όσο κρατάει το ξεφάντωμα ακόμα,
σα Διγενής να πολεμάς σ’ αυτή τη πλάση,
η Λευτεριά την πλεύση της μη χάσει…

Κοίτα να βρεις μια έντιμη αλήθεια,
να ξαρματώσεις της ζωής σου τη συνήθεια,
άκου, η καρδιά  στα στήθια σπαρταράει,
σαν το στρατιώτη που για μάχη ξεκινάει.

Υποκρισία και ψευτιά στήνουν καρτέρι,
μα εσύ να βγεις μ’ ένα σπαθί κι ένα μαχαίρι,
στην αναμέτρηση τους φόβους να νικήσεις,
τ’ άδικο αίμα και το δάκρυ να ξορκίσεις…