Προσπερνούσαμε

Προσπερνούσαμε

την εωθινή υπόσχεση μιας καινούριας μέρας, το μαβί το χορτασμένο δειλινό, τη σιγουριά του καταγάλανου ακόμα και του γκρίζου ουρανού, τις σύμμαχες διπλωσιές σ’ ένα ολόγιομο φεγγάρι.

Προσπερνούσαμε τη γέρικη σοφή βελανιδιά, το δώρο της βροχής στην κεραμοσκεπή, τη μεθυστική ανάσα της κληματαριάς, τ’ αρμυρό νανούρισμα της θάλασσας στο φθινοπωρινό απομεσήμερο.

Προσπερνούσαμε την ανοιξιάτικη μυρωδιά της γης και της συνέχειας. Την ευωδιά του καρβελιού και της αφθονίας…

Προσπερνούσαμε τη ζεστασιά στην άδολη χουφτίτσα, στην αγκαλιά μικρού παιδιού.

Προσπερνούσαμε τ’ ανυπόκριτο χαμόγελο της σεμνότητας. Το λίγο, το μικρό, το ευχαριστημένο.

Κι ήταν ένα αδιάκοπο λαχανιασμένο πήγαιν-έλα καταπόδι της απληστίας. Μια ξέσκεπη αρπαγή, άνισα κι ανόμοια απ’ άκρη σ άκρη τούτης της γης, ένα αχόρταγο «εγώ», ένα κυρίαρχο «υπέρ».

Και είναι μια σύσσωμα διαμελισμένη, πρωτόγνωρη «ομοψυχία», μια…κεχωρισμένη σύμπνοια κόντρα στην αδιάκριτη, την καθολική, ίσα κι όμοια για τον καθένα απειλή…!

Φωτογραφίες: Χρύσα Μπαΐρα

Να ’ναι για μιαν αργοπορημένη ανατροπή; Για κείνη την ξεχασμένη βεβαιότητα; Ή να ’ναι γιατί… «ην εγγύς έλθει θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν»;

Ό,τι κι αν είναι, πλάι  και σ’ αυτό υπάρχει κι αναπτύσσεται το ενδοκάρπιο της Ελπίδας.

Εκείνο που μερόνυχτα ολάκερα το τρέφει η προσήλωση στον άνθρωπο και στη ζωή. Εκείνο που αδιάκοπα το ποτίζει η αυταπάρνηση κάτω από μάσκες αποπνικτικές κι έναν ασφυκτικό διαστημικό εξοπλισμό άσπρο, κυανίζοντα και σ’ όποιο χρώμα γεννιέται  η…ανιδιοτέλεια!!!

Και μεις οι πολλοί, φοβισμένοι όμως ασφαλείς τους χειροκροτήσαμε…

Καλή Χρονιά  «αλλιώτικη»,  με Υγεία…!

Χρύσα Μπαΐρα