Το διήγημα της Πέμπτης: «Το κλουβί και το περιστέρι» της Βαγγελιώς Καρακατσάνη

Ευχαριστούμε τη Βαγγελιώ Καρακατσάνη για το διήγημα που μας έστειλε.

Η Βαγγελιώ Καρακατσάνη κατάγεται από το Μοχό και σήμερα ζει στο Αστρίτσι Ηρακλείου.

Είναι Αρχιτέκτων Τοπίου και έχει ασκήσει το επάγγελμά της στον ιδιωτικό τομέα. Επίσης έχει εργαστεί σαν δημοσιογράφος στην εβδομαδιαία εφημερίδα Ν. Λέσβου “Νέο Εμπρός” και στη συνέχεια ως διευθύντρια σύνταξης στο παγκρήτιο περιοδικό “Οικοδομώ”.

Είναι Πρόεδρος Δ.Σ. του Σωματείου ενάντια στην προκατάληψη για τις ψυχικές διαταραχές Υπέρβαση, με το οποίο εκδίδουν την περιοδική εφημερίδα «ΥΠΕΡΒΑΣΗ». Είναι επίσης Αντιπρόεδρος Δ.Σ. του Συλλόγου Γυναικών Αρχανών, ιδρυτικό μέλος της ΟΓΕ.

Έχει εκδοθεί το μυθιστόρημα της «Στη ρίζα τ’ αετού», Β΄ έκδοση 2016-εκδόσεις Ραδάμανθυς. Ακολούθησε το παραμύθι «Το Άτακτο αστεράκι με το κόκκινο σκουφάκι», 2017-αυτοέκδοση. Η ποιητική συλλογή «Τα αναγκαία» είναι το τρίτο έργο της που έχει πάρει το δρόμο προς το τυπογραφείο, ενώ ακολουθεί το θεατρικό-δράμα «Λευκή Δαντέλα».  

Το κλουβί και το περιστέρι
της Βαγγελιώς Καρακατσάνη

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου πάνω στη γη, ίσως και σε κάποιον άλλο πλανήτη. Βρίσκονταν ένα μεταλλικό κλουβί, θα λέγαμε εγκαταλελειμμένο κι έρημο στη μέση του πουθενά.

Όχι! Το κλουβί δεν ήταν από μονοκόμματο σίδερο αλλά αποτελούνταν από πολλά πολλά λεπτές και μακριές βέργες που ενώνονταν με μαεστρία. Μέσα στο μεταλλικό κλουβί ήταν επιμελώς τοποθετημένες δύο πλαστικές στέκες  όπου φαντάζεται κάποιος εύκολα πως εκεί ίσως να καθόταν τα πουλάκια που φιλοξενούσε. Ακόμη είχε δύο πλαστικές θέσεις για τροφή και ένα ποτιστηράκι για να υπάρχει πάντα νερό. Πάνω απ’ τη μπροστινή πλευρά, ήταν ορθάνοικτη μια μεταλλική πόρτα, που δεν θα την έλεγες ούτε μικρή, ούτε μεγάλη, μάλλον μέτρια.

Τα κενά ανάμεσα στις βέργες επέτρεπαν στο πουλάκι που θα φιλοξενούνταν μέσα σ’ αυτό, να βλέπει καθαρά τον ουρανό και τις φυλλωσιές των δέντρων. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι συνήθιζαν να κρεμάνε ψηλά τα κλουβιά των πουλιών, στο ύψος των ματιών τους, ίσως και λίγο πιο πάνω. 

Αυτή άλλωστε ήταν η σύγχρονη άποψη του μάρκετινγκ. Έτσι, καθώς μπαίνεις σε ένα σούπερ μάρκετ χάνεσαι μπροστά στα τόσα πολλά προϊόντα, οπότε αυτά που είναι στο ύψος των ματιών σίγουρα θα τα δεις και μάλιστα είναι και τα ακριβότερα. Όσο βιαστικός ή ζαλισμένος κι αν είσαι από τα δεκάδες προϊόντα, που έχεις ανάγκη και δεν μπορείς να αγοράσεις καθώς σχεδόν ποτέ δεν σε φτάνουν τα χρήματα που έχεις πληρωθεί από τη δουλειά σου, αυτά που είναι στο ύψος των ματιών σίγουρα θα τα δεις. 

Η Βαγγελιώ Καρακατσάνη

Κι εκεί που ήταν το κλουβί μας μόνο κι έρημο με την πόρτα ερμητικά κλειστή, σημάδι ότι δεν περίμενε κανένα επισκέπτη, να σου κι εμφανίζεται ένα περιστέρι! 

Μα τι περιστέρι ήταν αυτό; Άσπρο, κάτασπρο σαν το χιόνι.  Σαν κι αυτά που αφήνουν οι παπάδες συμβολίζοντας το θείο πνεύμα, ή οι άνθρωποι στις διαδηλώσεις Ειρήνης, για να συμβολίσουν την Ειρήνη και Δικαιοσύνη στον κόσμο. Όμως όσο οι αφεντάδες προετοιμάζονται για πόλεμο, ποτέ μα ποτέ, δεν θα έρθει Ειρήνη και Δικαιοσύνη. 

Το μεταλλικό κλουβί μόλις είδε το περιστέρι αναθάρρεψε! Χωρίς να χάσει χρόνο ρωτά το περιστέρι.

-Θα με βοηηθήσεις καλό μου περιστέρι λιγάκι;

-Αμέ! Του απαντά το περιστέρι. Μόνο μη με σκλαβώσεις!

-Όχι δα να με βοηθήσεις κι εγώ να σε σκλαβώσω. Δεν είναι δίκαιο!

-Πες μου τι θέλεις κι αν μπορώ θα το κάνω!

-Να, έλα λιγάκι κοντά μου ν’ ανοίξεις την πορτούλα μου, μπας και περάσει κανένα πουλάκι, δελεαστεί από την τροφή και το νερό και μπει μέσα! 

Αχ, αυτή η μοναξιά! Το πουλί δεν άντεχε την μοναξιά….  Κι εδώ που τα λέμε ποιος την αντέχει; Εξάλλου χωρίς πουλάκι το κλουβί, έτσι άδειο καθώς ήταν, δεν είχε λόγο ύπαρξης. Όσο πιο γρήγορα έβρισκε φίλο, έστω κι αν τον σκλάβωνε, τόσο πιο σίγουρο ήταν πως θα απέφευγε τον κάδο ανακύκλωσης.

– Έλα γλυκό μου περιστέρι, έλα νιφάδα του χιονιού, που σκορπάς ειρήνη και δικαιοσύνη στον κόσμο, να με βοηθήσεις έλεγε σχεδόν εκλιπαρώντας το μεταλλικό κλουβάκι.

Δεν με νοιάζει που είσαι μόνο κι έρημο, του απαντά το περιστέρι και συνεχίζει: Χίλιες φορές να είσαι μόνος σου, παρά να σκλαβώσεις τα αθώα κοτσύφια, τ’ αηδόνια για να σου τραγουδάνε και τους παπαγάλους που κάνουν τόοοοσο μακρινό ταξίδι. Χαζά νομίζεις είναι τα πουλάκια να θέλουν να σκλαβωθούν;

Ε, ναι χαζά είναι! Θέλεις να στο αποδείξω;

-Αμέ, έκανε με μορφασμό το περιστέρι. Δείξε μου αν μπορείς.

-Πήγαινε λοιπόν στο δάσος και φέρε ένα από το καθένα πουλάκι που ανέφερες. Έτσι θα διαπιστώσεις και μόνος σου ότι εκείνα θέλουν να σκλαβωθούν. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν έχουν αποβάλλει τη δύναμη της συνήθειας… Εκείνα θέλουν το κλουβί περισσότερο από κάθε άλλο πουλί! Έτσι μεγάλωσαν, έτσι έμαθαν και τους έμεινε το κουσούρι.

Εμπρός λοιπόν! Και στο δρόμο σου μην σταματήσεις πουθενά! Τ’ ακούς; Πουθενά!

Το περιστέρι άνοιξε τα φτερά και σηκώθηκε ψηλά με κατεύθυνση το δάσος. Εκεί που φτερούγιζε παρατηρώντας γύρω γύρω, είδε έναν παπαγάλο κατάκοπο.

-Έλα, του είπε μαζί μου για να σε πάω σε ένα μέρος που θα ξεκουραστείς, θα έχεις φαγητό και νερό, του είπε το περιστέρι. 

Ο Παπαγάλος δεν άντεχε να ζει στην ανασφάλεια αναζήτησης τροφής και  ακολούθησε το περιστέρι.

Μετά από λίγο, έφτασαν σ’ ένα δέντρο που πάνω στα κλαδιά του είχαν φτιάξει τα σπουργίτια φωλιά. Είδε ένα ζωηρό σπουργίτι καθώς φαντάστηκε ότι θα ήταν εξυπνότερο από τα άλλα και του είπε να το ακολουθήσει γιατί άξιζε περισσότερο  από τα άλλα σπουργίτια μιας και τα πιο ζωηρά είναι συνήθως και πιο έξυπνα. Το σπουργίτι δεν άντεχε να ζει με την αγωνία και πήρε θέση δίπλα στον παπαγάλο.

Μια και δυο φτερουγίσματα έκαναν και συνάντησαν μπροστά τους ένα αηδόνι Είπε την παραμύθα στο αηδόνι και το πήρε κι αυτό μαζί.

 Τα έβαλε και τα τρία στη σειρά και τους είπε:

-Ελάτε τώρα να πάμε στο μεταλλικό κλουβί που σας έχει ετοιμάσει μια μοναδική έκπληξη!

Να σου και φτερουγίζουν όλα μαζί, χωρίς να το καλοσκεφτούν,  πίσω απ’ το περιστέρι που ήξερε το δρόμο προς το μεταλλικό κλουβί.

Μόλις έφτασαν στο μεταλλικό κλουβί, χωρίς να χάνει χρόνο, απευθυνόμενο στα τρία πουλάκια τους λέει:

-Όποιο θέλει από σας να συμμετέχει στο παιχνίδι να το πει τώρα!

-Θέλουμε, θέλουμε, απαντάνε τα πουλάκια με μια φωνή.

-Θα σταματήσετε όλοι στη σειρά λέει το μεταλλικό κλουβί και συνεχίζει: Όποιο πουλί μπει πρώτο στο κλουβί θα εντυπωσιαστεί από την άνεση! Όποιο μπει δεύτερο, το περιμένει μια μεγάλη έκπληξη και το τελευταίο θα δω αν καταφέρει να κλείσει την μεταλλική πόρτα. Συνεννοηθήκαμε; 

-Ναι, ναι λένε όλα με μια φωνή! Συμφωνούμε! 

-Είστε έτοιμοι; ρωτά το περιστέρι.

Πήραν λοιπόν φόρα, άνοιξαν τα φτερά τους και ακούστηκε το μπαμ της εκκίνησης. Φτερούγισαν όλα μαζί βάζοντας τα δυνατά τους κι έφτασαν, αν είναι δυνατόν, και τα τρία μαζί στην είσοδο και μάλιστα μαγκωθήκαν στην πόρτα! Άρχισαν στριμωγμένα καθώς ήταν να μαλώνουν και να ανταγωνίζονται ποιο θα μπει πρώτο, πιο δεύτερο και πιο τρίτο και καταϊδρωμένο.

-Άλλη μια φορά είπε το σπουργίτι. Δεν είναι δίκαιο!

Επανάληψη, επανάληψη, επαναλάμβαναν το αηδόνι και ο παπαγάλος.

-Σταματήστε, σταματήστε! Φώναξε το μεταλλικό κλειδί και συνέχισε: Πηγαίνετε όλα στη σειρά και θα δώσω ξανά σήμα.

-Μπαμ που μπορεί να ήταν και μπαμ μπουμ! ακούστηκε ο κρότος της εκκίνησης κι άρχισαν να φτερουγίζουν. Πρώτος μπαίνει ο παπαγάλος που είχε τα πιο δυνατά φτερά. Δεύτερο το αηδόνι και τρίτο και καταϊδρωμένο το σπουργίτι που έβαλε τα δυνατά του, ώσπου κατάφερε τελικά να κλείσει την πόρτα.

-Είδες; Λέει το μεταλλικό κλουβί στο περιστέρι. Ανταγωνίζονται ποιο θα χάσει πιο γρήγορα την Ελευθερία του! Κι αυτό για ένα άδειο κλουβί με τροφή μιας μέρα, δηλαδή για αέρα κοπανιστό! 

-Που είναι η άνεση που μας έταξες, ρωτάει με απορία ο παπαγάλος;

-Κάθεστε άνετα στο μεταλλικό κλουβί; Αυτό δεν είναι άνεση του απαντά το περιστέρι..

-Μας κορόιδεψες! Μας ξεγέλασες, φωνάζουν όλα μαζί τα πουλάκια.

-Ποια είναι η έκπληξη που υποσχέθηκες; ρωτάει το αηδόνι.

–Δεν αποτελεί έκπληξη που μπήκες μόνο σου; αποκρίνεται το μεταλλικό κλουβί.

-Μας κορόιδεψες! φωνάζουν όλα μαζί τα πουλάκια. Είσαι απατεώνας!. Αίσχος! Παγιδευτήκαμε φώναζαν δυνατά μόλις συνειδητοποίησαν τη θέση τους.

-Μπράβο σας, τα καταφέρατε! Απαντά το μεταλλικό κλουβί με κομπασμό το περιστέρι. Θα κάνουμε θαυμάσια παρέα μαζί! Συνέχισε.

Είδες τώρα Περιστέρι μου πως από μόνοι τους θέλουν να σκλαβωθούν; Ότι μόλις τους δώσεις λίγο φαγητό ξεγελιούνται και χάνουν τόσο εύκολα την ελευθερία τους. 

Πήγαινε τώρα εσύ περιστέρι στο δάσος να τους δείξεις τι θα πει ελευθερία και δικαιοσύνη και να σκορπίσεις Ειρήνη στον κόσμο. Αυτά εδώ δεν την αξίζουν!!!

“Το διήγημα της Πέμπτης”: Δείτε όλα τα διηγήματα εδώ.