6 Δεκεμβρη

Μου πήρε καιρό να καταλάβω πως μπορούν οι άνθρωποι να συνεχίσουν απλά τη ζωή τους.
Ιδιαίτερα μετά απ’ όλα αυτά.
Να ζουν σαν να μη τρέχει τίποτα, οι γελοίοι.
Αυτοί.
Που κάποτε ούρλιαζαν πως δε θα ξεχάσουν.
Πως θα παλεύουν σε κάθε επέτειο.
Διαμαρτυρίες.
Πορείες.
Συλλαλητήρια.
Καταστροφές.
Αυτοί.
Είναι οι ίδιοι που τώρα λησμονούν.
Και τα παιδιά που δολοφονήθηκαν.
Και τους μπάτσους που το έκαναν.
Περνούν και χαιρετούν, «γεια σας κύριε αστυνόμε»,
Με τη σιχαμένη ευγένειά τους.
Καθάρματα.
Για το δικό σας παιδί θα βγαίνατε με όπλο.
Μου πήρε καιρό να καταλάβω πόσο εύκολα ξεχνούν οι άνθρωποι.
Εσένα, πόσο θα σου πάρει να καταλάβεις, πως εκείνο το παιδί,
ήταν και δικό σου παιδί.

Γωγώ Λιανού