Αυταπάτη

Τα πρόσωπα αλλάζουνε τις νύχτες,
στο στοιβαχτό σκοτάδι που βαθαίνει
κι εκεί που προσπερνάνε οι ξενύχτες,
στης πόλης τα στενά κάποιος πεθαίνει…

Παράφορα σε είχα αγαπήσει,
σε χρόνια μακρινά κι ευλογημένα
κι αρχαίες νυκτωδίες είχα ζήσει,
μα όλα αυτά φαντάζουνε πια ξένα…

Η μνήμη, μια αλήθεια που ματώνει
κι εκεί που χαμηλώνουνε τα φώτα,
εσύ, στην προσμονή σου, πάντα μόνη
κι εγώ μες στ’ αδιέξοδο σαν πρώτα.

Σε βρήκα κάποια νύχτα σ’ ένα στίχο
κι ορφάνεψε το όνειρο στο χώμα,
σε είδα στον καθρέφτη σ’ έναν τοίχο,
στην πόλη, που δε γέρασε ακόμα…

Τα πρόσωπα που ψάχνουνε μια μοίρα,
στα ίδια γεγονότα πάντα τρέχουν.
Τα γράμματα που μου ‘γραψες τα πήρα,
μ’ απάντηση ξεκάθαρη δεν έχουν…