Αναθεώρηση

Το ότι υπάρχουμε και ζούμε,
έχει μια καίρια σημασία
κι είναι εφικτό να διαβιούμε,
με ανθρωπιά κι ευαισθησία…

Τι ‘ναι ο χρόνος μες στο χώρο;
γιατί ‘μαι αυτός που είμαι τώρα;
Κι αυτό το φως το κερδοφόρο,
γιατί να σβήνει μες στη μπόρα;

Ρωτώ τον κόσμο της σοφίας,
μα, μ’ απαντά: «τα ‘χω χαμένα»,
Αλλάχ, Γιαχβέ και Ξένιος Δίας,
πόσο σκοτίστηκαν για μένα;

Πού ξεκινά και πού τελειώνει,
τούτο το δυσχερές ταξίδι;
Ποιο λάγνο πάθος μας τυφλώνει,
σ’ αυτό το αμείλικτο παιχνίδι;

…..

Ψάξε τα όρια της σκέψης,
σ’ αυτό το χρόνο που πυργώνει,
στα δύσκολα να μην κιοτέψεις,
μήτε στο ζόφο που ζυγώνει.

Τις δυνατότητές σου μέτρα,
βρες μια αντάξια θεωρία,
να ‘χεις γιομάτη τη φαρέτρα,
στης γης τη δύσβατη πορεία.

Στο δέος, στην αμηχανία,
ν’ αντλείς απ’ τη σοδιά της φύσης,
να μάχεσαι την τυραννία,
καινούριους κόσμους να δομήσεις.

…..

Κράτα τις μνήμες ζωντανές
στον ταξικό σου χαρακτήρα,
να ιδώ κι εγώ το προφανές,
ν’ αλλάξει η κοινή μας μοίρα…

Εικόνα: “Παπαρούνες” του Γιώργη Βαρλάμου