Ανδρομάχη (Ομήρου Ιλιάδα, Ζ 381-502)

-Καλύτερα να μείνεις μες στα τείχη,
φρόνιμα τους εχτρούς να πολεμάς,
της έπαρσης, χαμήλωσε τον πήχη,
Έκτωρ, πρέπει να σκέπτεσαι κι εμάς.

Σαν σύζυγος, πατέρας κι αδερφός,
χάραξε μια υπεύθυνη πορεία,
οι κρίσεις απαιτούν να ‘σαι σοφός,
να ιδείς σωστά κι αυτή την συγκυρία.

Ο πόλεμος οδήγησε στο Άδη,
οπλίτες, βαθμοφόρους, βασιλείς,
η Έριδα, μας έβαλε σημάδι,
μας έστειλε βαρβάρους εισβολείς…

Ο Αίαντας, μνηστήρας της Ελένης,
του Πάτροκλου το αίμα, σού ζητά,
κι οι δώδεκα θεοί της οικουμένης,
εκδίκηση γυρεύουν φωναχτά.

Διαβαίνοντας του Πλούτωνα τη σκάλα,
μες τους νεκρούς! κι εκείνος ζωντανός,
θυμάται της ζωής του τα μεγάλα
κι ο πόνος του κραυγάζει ορφανός.

Η όργητα, το πνεύμα του θολώνει,
που έχασε, για μι’ άπιστη, τη Γη,
για τ’ άδικο το μίσος που τυφλώνει,
για ότι, την ψυχή χειραγωγεί.

“Ο Δίας, ο μεγάλος ευεργέτης,
ας είναι, να μου δώσει μερτικό,
καλλίτερα στην πλάση υπηρέτης,
παρά στον κάτω κόσμο αφεντικό!”

Καίει η ζωή, φωτιά μέσα στη στάχτη!
να την κρατήσουμε ορθή και αναμμένη!
Να ρίξουμε της Έριδας το φράχτη,
στη Γη, ν’ αποχωρούμε χορτασμένοι…

…..

-Οι πράξεις θα μας κρίνουν Ανδρομάχη
κι αυτές το άγιο μέλλον θα κοσμούν,
οι ήρωες που πέφτουνε στη  μάχη,
τη δόξα των θεών κληρονομούν.

Κι εγώ, που αποδέχτηκα το στέμμα,
χρέος μου και καθήκον ιερό,
να δώσω την ψυχή μου και το αίμα,
για τούτο τον καιρό το ζοφερό.

Και κείνο που κατάλαβα και είδα:
τον κόσμο τον κρατούν οι δυνατοί!
για να ‘χεις όμως λεύτερη πατρίδα,
χρειάζεται και σθένος κι αρετή.

Τις πύλες της Τρωάδας θε ν’ ανοίξω,
να βγω με το μαχαίρι, το σπαθί,
κι εκεί, το πετρωμένο μου να σμίξω,
στ’ αλώνι, η αντρειά να μετρηθεί.

Κι αν πέσω λαβωμένος στο χορτάρι,
το βλέμμα μου θα το ‘χω στα ψηλά,
Η φήμη μου, λαού προσκυνητάρι
κι ο θρύλος μου στο μέλλον θα μιλά…

“Χαίρε χρηστέ!” στον τύμβο μου να γράψεις,
η θύμηση να στέκει ζωντανή,
την ύλη του κορμιού μου να την κάψεις
κι οι στάχτες μου, να γίνουν ουρανοί…

…δεν έχει νόημα, αφέντρα, ποιος νικά,
μα, ποιος πιστός στο δίκιο του, πεθαίνει…
Αυτός θα ζει στης Γης τα χρονικά,
γι’ αυτόν η άγια πλάση θα πλουταίνει!