Αντάρτισσα (στην Κατίνα Μανιτάρα)

Τον Κλέφτη κρύβει συννεφιά
κι η παγωνιά τη Νιάλα
δρόμους ξανοίγουν κι ας κλειστά
τα μάτια τα μεγάλα

σε κάθε βήμα δυο πληγές
σμίγουνε και χωρίζουν
του νέου κόσμου χαραυγές
τα νιάτα καθρεφτίζουν

ζωής ανάβρα σαν πηγές
κι απά στου κάμπου άπλα
κάνουν καθρέφτη οι πληγές
την παγωμένη Κάρλα

και όταν σμίγουν αγκαλιά
φιλί, και μάνας χάδι
μα όταν χωρίζουν καταχνιά
πόλεμος και σκοτάδι

σ’ ώρα ορθρινή, εκτέλεσης
φτάνουν λαχανιασμένοι
και παραστάτες τέσσερις
σου γίναν οι ανέμοι

τ’ αντάξιο το ταίρι τους
εσύ απ’ τη γενιά τους
στ’ αντάρτικο λημέρι τους
και σε τραβούν κοντά τους

τώρα σ’ ουράνιο «ακτίφ»
το λόγο παίρνεις πρώτη
«μη λησμονάτε σύντροφοι
θ’ ανταμειφθούν οι κόποι

κι αυτό του ήλιου κόκκινο
που βλέπετε στο γέρμα
η τάξη μας μαστόρεψε
με ίδρωτα και αίμα» 

Στον Κλέφτη κάνει ξαστεριά
πιάνει άνοιξη στη Νιάλα
«εμπρός ακόμα μια φορά»
ω, μάτια μου μεγάλα.

Lucien Chardon