Χωρίς ζωή

Φωτιά στο Ροβανιέμι και χιόνι στη Σαχάρα,
στην Αφρική πνιγήκαν στις βροχές.
Στη Δύση να καπνίζουνε τεράστια φουγάρα,
στ’ απόβλητα όλες οι ενοχές.

Δε φτάνει το Σεβέζο, ούτε η Φουκουσίμα,
πεθαίνουμε τρώγοντας δηλητήριο,
και κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να έχει σήμα,
χτυπάει – δεν ακούς; το εγερτήριο.

Εκεί μέσα θα λιώσω, κλεισμένος στα τσιμέντα,
χωρίς νερό, τροφή, χωρίς αέρα.
Αχ! Κι από κάπου να ‘μπαινε μιά μυρωδιά από μέντα,
εμένα βρήκε η δική μου σφαίρα.

Κάτω από τόνους λάσπη με βρήκανε θαμμένο,
μου δώσανε χαπάκια για ν’ αντέχω
και μέσα στα καμένα, είμαι και περιμένω
μια δεύτερη ζωή που δε θα έχω.

Τώρα οι αισθήσεις όλες, είναι κατεστραμμένες,
δε βλέπω, δεν ακούω, δε μυρίζω
και στα σκουπίδια ψάχνω, ελπίδες πεθαμένες,
και έναν εαυτό που δεν ορίζω.

Άρης Κωνσταντίνου