Εκκρεμότητα…
Αυτό που προσδοκάς δε θα το ζήσεις,
σου μήνυσε μια μοίρα κάποιο βράδυ
κι αλλιώτικα στον κόσμο να βαδίσεις
για να ‘χεις στη ζωή κι εσύ μεράδι.
Αυτό που προσδοκάς δε θα το ζήσεις,
σου μήνυσε μια μοίρα κάποιο βράδυ
κι αλλιώτικα στον κόσμο να βαδίσεις
για να ‘χεις στη ζωή κι εσύ μεράδι.
Μυριάδες αναμένουν στην ουρά
κι αυτοί που αδιαφορούνε άλλοι τόσοι,
στα χέρια τους κρατάνε κι ένα γρόσι,
να δώσουνε πεσκέσι στη φρουρά.
Ποιο φρόνημα θα σμίξει τους ανθρώπους
που ανέχονται δυνάστες κι εξορίες,
που ψάχνουν λυτρωμό σε στέρφους τόπους,
που θρέφονται με σκάρτες ρητορείες.
Κι η κάθε τους λαχτάρα καταντάει
καρφί που τυραννά το χαύνο σώμα,
στ’ άγιο το φως που μάτωσε στο χώμα
το άπειρο μονάχα απαντάει.
Στο ψέμα σας δε θέλω πια να μείνω,
να στέργω, να κοπιάζω, να πεινάω,
να ζω μέσα στο πένθος και στο θρήνο
κι ένα θεό νεκρό να προσκυνάω…
Από την ποιητική συλλογή: “Το Χώμα και το Αίμα”