Ένα ανώνυμο ποίημα

…ένα χάχανο βασιλεμένο, ξέψυχο, που τόπαν διασκέδαση.

Αυτός ο θόρυβος στις καφετέριες
ένας αληθινός θρήνος
Αλλά  κι ο βόγγος στις ταβέρνες
μια ανεμοζάλη.

Αυτός ο δαρμός των μονολόγων
ένας θρίαμβος της παρακμής

Κανείς κανέναν δεν ακούει.

Και στη γωνιά εκεί
-κάτω απ΄τα λαμπιόνια-
ο τραυλός μας εαυτός

Εικόνα τρανή της νεύρωσής μας.

Αντώνης Μπουντούρης