Ένα ποίημα για την πυρκαγιά στο Μάτι
04-08-2018
Σαν ήρθε η ώρα για να δούνε των γεγονότων τον χαβά
βρήκανε ασύμμετρη τη μοίρα, ευθύνη παντού και πουθενά.
Και με το φως της κάθε μέρας ρωτάμε τι πώς και γιατί
Πώς να τα φέρουμε σε πέρας, το χρέος, την αλήθεια, την τιμή.
Το λάβαμε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο από αναγνώστρια, που ζήτησε να παραμείνει ανώνυμη. Την ευχαριστούμε και δημόσια από εδώ. Καλή ανάγνωση.
Κεχριμπαρένιο κομπολόι παίζει ο ουρανός στην Αττική
λυσσομανάει το μοιρολόι από το βράδυ ως το πρωί.
Κλειστήκανε πίσω από φράχτες, η γειτονιά μια φυλακή
πνιγήκανε μέσα στις στάχτες, όλο το Μάτι μια πληγή.
Σαν ήρθε η ώρα να σωθούνε αγκαλιαστήκανε νεκροί
μόνοι, βουβοί κ φοβισμένοι – η μάνα, ο παππούς και το παιδί.
Κεχριμπαρένιο κομπολόι παίζει ο ουρανός στην Αττική
λυσσομανάει το μοιρολόι από το βράδυ ως το πρωί.
Και με το φως τής νέας μέρας ρωτήσαμε πώς και γιατί
Γιατί δεν φέρανε σε πέρας το χρέος, την αλήθεια, την τιμή.
Σαν ήρθε η ώρα τής δουλειάς τους δηλώσανε ωσεί παρών
” Μα κάναμε όλα που γινόνταν, το παν που ήταν δυνατόν”.
Σαν ήρθε η ώρα για να δούνε των γεγονότων τον χαβά
βρήκανε ασύμμετρη τη μοίρα, ευθύνη παντού και πουθενά.
Και με το φως της κάθε μέρας ρωτάμε τι πώς και γιατί
Πώς να τα φέρουμε σε πέρας, το χρέος, την αλήθεια, την τιμή.
