Έρημοι Δρόμοι – Στη μάχη

Έρημοι Δρόμοι

Σε νυχτωμένους δρόμους, διαβάτη περπατάς
και στους κυρτούς σου ώμους ένα σταυρό κρατάς.
Με την ψυχή πληρώνεις, μα πάντα θα χρωστάς,
αφού το μερτικό σου ποτέ δεν το ζητάς.

Αίμα η κάθε μέρα, στο χώμα το πικρό,
μα ποιος θα μεγαλώσει τον κόσμο το μικρό;
Το αίμα θ’ αλαλάζει στον κοπετό της γης,
ώσπου ν’ αποφασίσεις στον πόλεμο να ‘βγεις!

…..

Σαν το σβησμένο φάρο, στην άγρια χειμωνιά,
έσβησε το τσιγάρο στου δρόμου τη γωνιά.
Μα ποιος θα τον δικάσει τον άπληστο φονιά,
το χάρο το Δερβίση που βγήκε παγανιά;

Τι μένει απ’ τ’ όνειρό σου; αγέρας και βροχή!
Και, που θα βρούνε στέκι του κόσμου οι φτωχοί;
Ο χρόνος ταξιδεύει σαν το θολό νερό,
μα, με αγώνες κι αίμα θ’ αλλάξεις τον καιρό,…

Στη μάχη

Αιώνες τώρα πολεμάμε, σκιές, στη νύχτα περπατάμε,
μ’ αίματα και πληγές γιομάτοι κι έναν επίδεσμο στο μάτι.

Για την ειρήνη πολεμάμε. Μια χάνουμε και μια νικάμε.
Μα πάντα είμαστε στα ίδια, πάνω στης γης τ’ αποκαΐδια.

Όπου φυσάει ο αγέρας πάμε, θεό να βρούμε, ν’ αγαπάμε,
μ’ αυτή η επίδεση στο μάτι, μας βάζει σ’ άλλο μονοπάτι.

Βουνά στοιβάζονται τα χρόνια, στη στέρηση, στην καταφρόνια,
αίμα η Γη, δεν ημερώνει κι όσο κι αν κλαις δεν ξημερώνει…

…..

Ψάχνω ωδή, ρυθμό και ρίμα, να σαγηνεύσω τ’ άγριο κύμα,
να βρω γαλήνη να σαλπάρω, να ‘ρθω, μαζί μου να σε πάρω…

Φωτογραφία: George Vitsaras / SOOC