Eυαγόρας Παλληκαρίδης…

Κάθε άνιση μάχη
που επιζητεί να ξεπληρώσει
ένα παλιό και δυσβάσταχτο χρέος,
δεν οριοθετείται μήτε από τη ζωή
μήτε από το θάνατο…

ΕΠΑΙΝΟΣ σε Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της ΕΠΟΚ
(Ελληνικός Πολιτιστικός Όμιλος Κυπρίων Ελλάδας).

Eυαγόρας Παλληκαρίδης…

Ποια αυθεντία σε μύησε να αγαπάς
τόσο πολύ τη λευτεριά,
ποιος μύστης σου ‘μαθε να μισείς
τόσο πολύ τους τύραννους;

Σαν τον πρωτοπόρο εργάτη έχτισες
πέτρα – πέτρα το όραμα της λευτεριάς,
μ’ ενθουσιασμό και μετριοφροσύνη,
σ’ αυτή τη μικρή γη όπου ένας λαός
ολιγάριθμος
αγωνίζεται ενάντια στη μοίρα του,
για να καταδείξει στην οικουμένη
πως είμαστε πάντα ικανοί, αν και άοπλοι,
να αντιμετωπίσουμε
εύστοχα κι αποτελεσματικά
τους πάνοπλους και κραταιούς
δυνάστες μας…
Πως μπορούμε να γράψουμε
την ιστορία αλλιώτικα,
πως υπάρχει πάντα η δυνατότητα
να προσεγγίσουμε
με άσειστη πίστη το δικό μας μέλλον,
γιατί τελικά, τον τροχό της ιστορίας
τον κινούν η τόλμη, η ηθική τελειότητα
και το κάλλος της ψυχής,
αρετές που ακρωτηριάζονται
και κατακρεουργούνται
από τους κερδοσκόπους
και τους καταχραστές,
άνανδρα, ύπουλα κι αδίστακτα…

Η θυσία σου,
ένας ανδροπρεπής θάνατος,
μια εκπλήρωση χρέους,
μια δύναμη ενεργή που συρρικνώνει
κι εξουθενώνει το σθένος
και το αδίστακτο χέρι των τυράννων…

Οι άλλοι θα ζήσουν μια ήσσονα
κι υποτονική ζωή,
αλλά εσύ έχεις κερδίσει ήδη
μια αιωνιότητα…

Γιατί πίστεψες ακράδαντα,
πως η συνειδητή αναμέτρηση
μπορεί να εγγυηθεί μια καθολική νίκη,
γιατί είχες επίγνωση
πως στο αβυσσαλέο κενό
των δίσεκτων καιρών,
μονάχα η προσφορά κι η αυταπάρνηση
κάνουν ορατό
κι αντιληπτό τον διαλείποντα φάρο
που εκπέμπει σωτήριο φως
στο έρεβος των αιώνων
που κάηκαν κι έγιναν στάχτη…

Ναι, κάθε άνιση μάχη
που επιζητεί να ξεπληρώσει
ένα παλιό και δυσβάσταχτο χρέος,
δεν οριοθετείται μήτε από τη ζωή
μήτε από το θάνατο…
Ο ηρωισμός κι η αντρειοσύνη σου,
άνοιξαν νέους ορίζοντες
στην ερεβώδη νύχτα της σκλαβιάς,
ο ζόφος που έπεφτε πυκνός
από τα μεσούρανα τώρα αραιώνει
γιατί πρόβαλαν οι πρώτες αχτίδες
του ήλιου
και ξεκινά ένας καινούριος χρόνος…
Κι ο αιμόφυρτος έρωτας της καρδιάς σου
που λιμπίστηκε το αιώνιο στο εφήμερο,
ανήκει κι αυτός στην ελευθερία
των γλαυκών οριζόντων
και στην ατελεύτητη ολότητα
του σύμπαντος…

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: